De vrouwencirkel…hoe het begon…
Tien jaar geleden, in 2013, kwam ik voor het eerst van mijn leven in een vrouwencirkel terecht…en dat heeft mij gered! Ik woonde toen al zo’n 3,5 jaar in Bolivia, mijn huwelijk was op de klippen gelopen (hoewel het nog een paar maanden duurde voordat ik dat zelf kon zien) en ik was al jaren vooral aan het overleven…
De eerste bijeenkomst…ik zie mezelf nog zo zitten, met allemaal vrouwen die ik niet kende. Van allemaal verschillende leeftijden en achtergronden. Wat vond ik het spannend én alles in mij zei dat ik hier moest zijn. Ondanks mijn jarenlange overleven kon ik op dat moment gelukkig toch nog heel goed de stem van mijn intuïtie horen én naar haar luisteren.
Het moment dat ik nooit zal vergeten… We zaten (uiteraard) in een cirkel en deden een oefening waarbij er een spiegel rondging. Eén voor één keken we in de spiegel en deelden we wat we daar zagen. Toen het mijn beurt was en ik in de spiegel keek…kon ik alleen maar huilen… Ik kon geen woord meer uitbrengen…huilen, huilen, huilen…
Ik brak door wat ik zag in mijn eigen ogen, zoveel verdriet en wát een eenzaamheid. En de realisatie dat ik mezelf al heel lang niet meer had gezien, al heel lang niet meer had aangekeken… Mezelf tijdens dat vechten en overleven in de afgelopen jaren eigenlijk heel erg in de steek had gelaten.
De vrouwen maakten de cirkel kleiner, kwamen allemaal om mij heen zitten en ik geloof dat ze ook voor me geneuried en gezongen hebben. Ik herinner me vooraf het gevoel dat het me gaf…een gevoel van overgave, van steun, van bedding, van koestering, van geborgenheid, van kunnen rusten, van diep zusterschap, van thuiskomen…
Dat was het begin. Het begin van thuiskomen bij mijn zusters (mis hermanas!), thuiskomen bij mijzelf, thuiskomen bij Moeder Aarde, thuiskomen in het grote geheel. Er was écht nog een weg te gaan, ik zou nog van alles tegenkomen, in mijzelf en in de ontmoeting met zusters, het licht en het donker daarin. Maar de eerste stappen waren gezet!
Het vervolg…welkom in de Vrouwencirkel!
Een paar maanden later ging ik al terug naar Nederland, maar met deze zusters in mijn hart! En met de belofte om ‘het cirkelwerk’ in Nederland voort te zetten. Inmiddels ben ik al weer ruim 9 jaar terug in Nederland en heb ik dit al in vele vormen gedaan, zowel zelf vrouwencirkels georganiseerd als deelgenomen aan vrouwencirkels in vele verschillende vormen.
Ik kan en wil niet meer zonder! En gelukkig hoeft dat ook niet…
Naast dat ik verschillende ceremonies voor vrouwen organiseer (Rite van de Baarmoeder & Wombhealingceremonie, Cacao-ceremonie in Sisterhood en Yoni-healingceremonie), nodig ik je ook héél graag weer uit voor Vrouwencirkels!
Er is ook een plek in deze cirkel voor jou…welkom mooie vrouw, dierbare zuster!
