Rouw…deze dag komt nooit meer terug

Een paar dagen geleden had ik het met een zuster over ouder worden. Over de overgang en over je rouw en verlies nemen. Ik bevind me zo langzaam aan in de perimenopauze, zij zit aan de andere kant van de overgang. We spraken over de waarde en uitdagingen van deze fase. En ik deelde dat ik die rouw nu soms ook al zo kan voelen.

Rouw als moeder…

Als ik naar mijn dochter kijk, een heerlijke meid van 10 jaar met van die lange ponybenen… Ik geniet enorm van haar. Haar groei, ontwikkeling, humor, kracht en eigenheid. Én ik voel ook de rouw van het heerlijke chubby meisje (peuter, kleuter en jong schoolmeisje) dat niet meer is en nooit meer terugkomt…

Levensfasen…

Of de tijd dat ik eind twintig, begin dertig was. De enorme vrijheid die ik toen genoot… Op kamers in Utrecht, werken in de jeugdzorg, een paar keer per week op een terrasje met een wijntje en sigaretje. Reizen met een rugzak op… Een fase in m’n leven die me enorm dierbaar is. Ik voel niet zozeer het verlangen naar die tijd terug te keren. Maar wel de rouw dat die tijd voorbij is en de vrouw die ik toen was niet meer is…

Of toen ik net terug was uit Bolivia… Samen met Oscar (toen 2 jaar) in een benedenwoning van 50m2 in Utrecht woonde en zwanger was van Myrthe. Een tijd die natuurlijk de nodige uitdagingen met zich meebracht. En tegelijkertijd als een enorm veilige cocon voelde, na een hele intense tijd van overleven in Bolivia. Deze tijd met z’n drietjes is me zó dierbaar! Zo klein, zo dichtbij, zo liefdevol, terug naar de basis en de eenvoud… Ik voelde me als een leeuwin met haar welpje en op een gegeven moment met twee welpjes. Het tweede welpje op de wereld gezet met mijn beste vriendin. Als ik dan door Utrecht liep met Myrthe in de kinderwagen en Oscar op een plankje daar achter, voelde ik zó diep ‘dit is het’. Ook die tijd komt nooit meer terug…

Rouw en Liefde…twee kanten van dezelfde medaille

Zoals dat ook voor iedere dag geldt…Alles wat is genoten, gevoeld, ervaren, gedaan…Alles wat is gemist, niet-ervaren, niet-gedaan. Alles waar ik dankbaar voor ben en alles wat ik liever anders had gedaan… Iedere kans die ik met twee handen heb aangegrepen en iedere kans die ik voorbij heb laten gaan… En daar dan in te zakken, mee te zijn en dat álles te verwelkomen… De rouw én de dankbaarheid… De rouw én de liefde…Als twee kanten van dezelfde medaille. Door dát te nemen ook de volheid van het Leven te nemen.

Art: Susan Seddon Boulett