Redden…wat als dat niet meer hoeft?
“Wat als ik niemand hoef te redden…?”. Dat was de vraag die in mij opkwam tijdens het oefenen met het masseren van de Nieren en de Psoas… Ik ben bezig met een jaartraining Chi Nei Tsang, oftewel Taoïstische buikmassage. Bij deze massagevorm worden de organen gemasseerd/aangeraakt en ook de psoas, het middenrif en de navel. Een hele mooie en ook intense en diepe massagevorm. Omdat er zo direct met de organen wordt gewerkt en daarmee ook met de vijf elementen (Vuur, Aarde, Metaal, Water en Hout) en emoties.
Angst en veiligheid in het Water-element
Heel erg passend bij deze tijd van het jaar, de Winter, waren we aangekomen bij het Water-element en gingen we de Nieren en de Psoas behandelen. De psoas wordt ook ‘de spier van de ziel genoemd. En gaat onder andere over een diep gevoel veiligheid/vertrouwen vs onveiligheid/angst. Bij de meeste mensen is de psoas te gespannen, wat leidt tot o.a. lage rugklachten en verzakkingen van organen.
Mijn Psoas werd voor mij tijdens het oefenen wat onverwacht aangeraakt, waardoor er direct een fight-response werd geactiveerd. Doordat ik dat kon waarnemen i.p.v. er naar te handelen en vervolgens de laag er onder toe kon laten, voelde ik een eerste vleug van het verdriet dat daar onder lag… Op een later moment, in een volgende uitwisseling, daalde ik daar dieper in af… Ik voorvoelde al dat dit behoorlijk spannend voor me zou gaan worden… Durf ik het verdriet en de pijn toe te laten…? Ook als ik niet weet hoe overweldigend het gaat zijn…? Voel ik me veilig genoeg in deze setting en in deze uitwisseling? Voel ik me veilig genoeg in mezelf…?
De tranen laten stromen
Het antwoord daarop was ‘ja’. O.a. doordat ik heel bewust iemand waar ik me vertrouwd bij voel vroeg om uit te wisselen) en ik gaf me over…aan de aanraking op vele lagen. Er werd een diep verdriet geraakt dat heel mooi langzaam kon smelten. Gelinkt aan de vraag: ‘Wat als ik niemand hoef te redden?’. En waarom heb ik steeds het gevoel te moeten redden…? Om zelf veilig te zijn natuurlijk. “Wat als ik al veilig ben…?”. Het mooie is dat tijdens de behandeling deze vragen subtiel opkwamen uit de diepte en ik zo steeds dieper kon zakken. Als het ware dóór de vragen heen. Waardoor het steeds stiller werd en er een steeds diepere ontspannen in mijn psoas kwam.
Een ontspannen psoas…redden is niet meer nodig
Aan het eind zei ik: “Ik voel me net een zeester…”. Omdat m’n lijf zó diep ontspannen voelde en daarmee helemaal ‘vastgeklonken aan de mat’. Een zeester….verbonden met Water, gedragen door de Aarde..
