Als je wereld vergaat…
“Als je nog zó klein bent en je moeder is er plotseling niet meer, dan ben je niet alleen je moeder verloren, dan ben je je hele wereld, je hele bestaan verloren. Als je nog zó klein bent, dan is je moeder de wereld, de kosmos, zonder haar is er niets…”
Deze woorden, afgelopen week uitgesproken tijdens een opstelling, resoneerden diep en lieten weer wat puzzelstukjes op hun plek vallen…lieten een verloren zielsdeel weer terugkeren naar huis.
Ik was bij een 2-daagse workshop Systemisch Werk (van IVSW) met als thema Rouw & Verlies. Toen deze workshop bijna een jaar geleden voorbij kwam wist ik meteen dat ik daar moest zijn én tot de ochtend van de eerste dag van de workshop wist ik niet welke vraag of welk onderwerp ik dan wilde inbrengen voor een opstelling.
Totdat ik die ochtend mijn Lief had uitgezwaaid…hij naar zijn werk en ik onder de douche. Ik appte hem nog een hartje en een paar lieve woorden…en die kwamen niet aan. Tien minuten later nog niet. Een kwartier later nog niet… Na 25 minuten nog niet… Vreemd, hij zet altijd internet aan op zijn telefoon voor de routeplanner…zou er iets zijn gebeurd?
Nee, er is vast niets aan de hand…
Nee, hij is niet tegen een boom aan gereden.
Nee, hij is niet dood.
Nee, niet meteen het ergste denken, hij kan ook alleen een ongeluk hebben gehad, misschien ziekenhuis, erger niet.
Hij is vast gewoon op zijn werk, er is een andere verklaring.
Maak je nou geen zorgen.
En ondertussen bouwt de stress in mijn lijf zich langzaam maar zeker op. Zuchten, ademen, naar het hier en nu…het helpt allemaal niet meer. Bellen dan maar! Ik krijg meteen zijn voicemail…
Na wat een eeuwigheid lijkt belt hij mij terug omdat hij mijn gemiste oproep heeft gezien…. “Is er iets?” “Pffff, fijn dat je belt schat. Nee er is niets, ik maakte me alleen wat zorgen omdat mijn berichtjes niet aankwamen en je je telefoon niet opnam. Maar fijn je te horen en te weten dat je gewoon op je werk bent. Nu kan ik nog weer even slapen. Dankjewel lief, fijne dag!”
Dan schut ik nog wat spanning van me af, draai me om, lig nog even wakker, zucht nog wat stressrestjes weg en val dan gerustgesteld nog even in slaap.
Een paar uur later zit ik bij de workshop Rouw & Verlies….een aantal deelnemers geeft aan dat ze een snik in zichzelf voelen. Ik voel geen snik, wel schrik. Er zit nog een hele grote schrik in mij. Mijn hart bonkt weer in mijn keel als ik dat later die dag tegen de begeleider van mijn opstelling zeg. Bang om wat ik in de opstelling ga voelen, bang om wéér zó te schrikken.
Er wordt een representant opgesteld voor mij als bijna 6-jarig meisje, mijn moeder net overleden. Een meisje dat duidelijk is ‘vertrokken’, gedissocieerd, niet meer aanwezig. Lief, licht, zacht, afwezig. Zó geschrokken….haar moeder is er niet meer, haar wereld is vergaan… de pijn is te groot, er zit niets anders op dan zelf ook te vertrekken…
Ik neem zelf plek in de opstelling, als mezelf, hier en nu, 35 jaar later, een volwassen vrouw. Ik kijk naar mijn innerlijke kleine meisje en nader haar langzaam. Steeds sta ik weer even stil, kijk naar haar, voel haar en doe dan weer een paar passen naar haar toe. Als ik heel dicht bij haar ben, vertel ik haar met een brok in mijn keel dat mama er niet meer is. Dat mama dood is en nooit meer terugkomt. Echt nooit meer. Ze kijkt me verschrikt aan, ik neem haar in mijn armen en ze huilt. We huilen. Ik zeg haar dat ik altijd bij haar blijf. Dat ik haar niet (meer) alleen laat. Dat ze veilig is bij mij. En dat zelfs de dood ons niet kan scheiden…langzaam ontspant ze en komt ze tot rust in mijn armen.
En zo is er weer een zielsdeel opgehaald, geïntegreerd. Dat is wat helen is…steeds heler worden. Een gebeurtenis heeft je zó doen schrikken, dat een deel van je ziel is vertrokken. Het was te overweldigend. Je leeft wel verder, je groeit op, doet je ding, maar een deel is er niet meer. Door middel van systemisch werk haal je een verloren zielsdeel weer op. Dat wat in het sjamanisme soulretrieval heet. Dan haalt de sjamaan een verloren zielsdeel terug. Met systemisch werk doe je dat ook. De afgelopen 15 jaar, sinds mijn eerste aanraking met systemisch werk (daarover meer in een ander blog), heb ik steeds weer stukjes zielsdelen opgehaald. Het merendeel vertrokken met het overlijden van mijn moeder.
En ik weet nu wat ik te doen heb als ik toch nog weer wat schrik voel. Rationaliseren zoals ik deed heeft geen zin. Wat wel zin heeft, wat wel helpt, is dat kleine meisje weer bij me te nemen. Haar gerust te stellen. Dat ik blijf, dat de wereld niet vergaat en dat zij dus kan blijven.
Wil je ook door middel van systemisch werk naar een vraag of thema in je leven kijken? Dat kan! Lees hier meer over systemische begeleiding.
