Wanneer ga je gewoon in je huis wonen…?

Je hebt je huis al tig keer schoongemaakt. Alle eindeloze hoekjes en gaatjes. Wéér al het stof dat je onder de tapijten had geschoven netjes opgezogen en voor de zekerheid nóg een keer gedweild. Alle lijken zijn ondertussen wel uit de kasten gehaald en je kleren liggen keurig netjes opgevouwen in diezelfde kasten. Van de kruipruimte tot de zolder, al het ongedierte is verwijderd, net als het spinrag.

En niet alleen schoongemaakt! Nee je hebt je huis ook rigoureus hersteld en verbouwd. Geen lekkages of scheuren meer. Hier nog wat meer (innerlijke) ruimte gecreëerd, daar een nóg fijner plekje gecreëerd. Het hele huis geïsoleerd, gestuct, gesausd, behangen, geschilderd. De tuin ook maar meteen meegenomen. Misschien is alles wel totaal Feng Shui verantwoord, zodat de energie helemaal fijn en vrij door kan stromen. De kleuren, stoffen en materialen kloppen precies….

Of misschien toch nog nét niet… Kan het nóg beter? Nóg mooier, completer? Nóg schoner?

Hè ja, er is weer werk aan de winkel, gelukkig, je kan nog steeds wat doen!

Of toch niet…?

Is het misschien tijd om in je huis te gaan wonen, in plaats van er altijd aan te werken…?!

Is het misschien ook tijd om in je lichaam te gaan wonen, in plaats van aan het werk te blijven en jezelf als een verbeterproject te blijven zien…?!

Wanneer is het genoeg…

Heb je ondertussen genoeg proceswerk gedaan? Alles al tig keer geanalyseerd, gezien, verklaard en begrepen? Voldoende keren de intense pijn gevoeld, inzichten gekregen, visioenen ontvangen, de verhalen herhaald? Of kan er nog wel een tandje bij? Ga je voor nóg een keer hetzelfde rondje?

Steeds maar aan het werk blijven, of dat nou aan je huis of aan jezelf is, is een traumarespons. Dat wat startte als een hele mooie, dienende en helende beweging, is een verslaving geworden. Een copingsmechanisme. Vanuit de illusie goed bezig te zijn als je hard aan jezelf werkt. Dat je pas écht leeft als je intense emoties ervaart. Vanuit de illusie dat als het straks ‘klaar is, dan….’ ga je rusten en genieten!

Maar ja, als je eerlijk bent weet je best dat als dat ‘dan…’ er nu niet is, dat dat ‘dan…’ er in de toekomst ook niet zal zijn. Het leven is nu, niet straks.

Mag je zakken, rusten, slapen, genieten, niets doen…? Kún je ook zakken, rusten, slapen, genieten, niets doen…? Contact maken met je lichaam, je in de diepte laten dragen. Thuiskomen in jezelf en in het leven.

Wonen in je huis, in je tempel, in je lichaam…

Vertrouwen op de stroom van het leven. In de stilte. In de eenvoud. Dat ‘het’ ook wel gebeurt als je niets doet. Misschien lijkt het in eerste instantie wel wat saai. Of behoorlijk saai. Niet levendig. Terwijl daar juist de diepe bron van leven en levendigheid te vinden is.

En als er dan iets naar de oppervlakte komt, kun je daar dan mee zijn? Het ontvangen en verwelkomen, in plaats van meteen weer in de startblokken te staan? In yin te blijven in plaats van meteen weer naar yang te bewegen…

En ja, natúúrlijk kan het op een moment ook wél weer dienend zijn om eens te schuren en te schilderen. In je huis of in je fysieke en emotionele lichaam. Maar dan komt de beweging voort uit de diepte. Uit het leven zelf.

Ruimte voor Zijn

Eerlijk is eerlijk. Ik vind het zelf ook geregeld best nog een klus. Niet die volgende klus in huis…haha, maar écht even helemaal niets doen. Te zijn.

Niet voor niets heet mijn praktijk Ruimte voor Zijn. Dat is niet alleen maar omdat dat voor mij zo’n vanzelfsprekende staat van zijn is… Het is een reis geweest om daar te komen en een reis die ook nog voortduurt. Ook met wat nieuws leren bijvoorbeeld… Dat vraagt aanwezigheid en precies voelen: wanneer komt het voort uit vreugde en levenslust en wanneer komt het voort uit het gevoel nog steeds niet goed genoeg te zijn. Niet genoeg te weten en te kunnen…

Mijn praktijk heet Ruimte voor Zijn omdat het een heel groot verlangen in mij is, ik er een diep weten over heb én jou er graag in uitnodig. En dat is wat zich in mijn behandelingen (Wombmassage, Taoïstische orgaanmassage, Thaise Yoga Massage, Borstweefselbehandeling) steeds vaker ontvouwt… De ruimte voorbij het harde werken, de ruimte voorbij de verhalen, de ruimte van her-inneren, de ruimte van zijn.