Je waarheid leven…

Ik lag al in bed…het was de avond voordat we naar de ruïne van het kasteel op de Montségur zouden gaan. Het kasteel was een toevluchtsoord voor de Katharen, de plek waar zij hun geloof van Het Pad der Liefde, konden leven. Lange tijd werden zij daar met rust gelaten, maar uiteindelijk waren ook zij niet meer veilig voor de kruistochten… Het kasteel werd belegerd en de Katharen kregen de keuze om zich óf te bekeren, óf de brandstapel… De legende vertelt dat de Katharen weigerden zich over te geven en hand-in-hand zingend de berg af kwamen…samen het vuur in lopend…voor Liefde, Wijsheid & Waarheid.

Terwijl ik al bijna in slaap viel, kwam in één keer de boodschap dat ik de volgende dag mijn drum mee moest nemen naar boven. Ik stapte uit bed en zette mijn drum klaar om die niet te vergeten.

De volgende ochtend deelde ik met één van de hoedsters van deze reis dat ik mijn drum mee wilde nemen, waarop zij antwoordde dat het echt wel een stevige klim naar boven was en pittig om dan óók nog een drum mee te nemen… Ik besloot mijn drum in ieder geval in de kofferbak te leggen en daar ter plekke te beslissen.

Eenmaal aangekomen kwamen er allerlei gedachten in mij op die mij klein maakten…

• Doe niet zo eigenwijs, er is gezegd dat het een zware klim is, luister daar gewoon naar…
• Moet je zo nodig opvallen door je drum mee naar boven te zeulen?
• Neem je drum maar niet mee, dan trek je alleen maar aandacht…
• Zorg nou maar gewoon dat je niet opvalt!
• Je gaat toch niet daar boven drummen…zo aandacht naar je toe trekken…doe maar normaal
• De anderen willen vast in stilte boven zijn, je verstoort hun proces als jij dar gaat zitten drummen…

Dus liet ik mijn drum in de auto liggen en liepen we naar een plek onder aan de berg. Daar ervoer ik zoveel verdriet…tranen die stroomden om de mannen en vrouwen die hier de brandstapel op zijn gestapt, omdat zij weigerden zich te bekeren… Zij bleven trouw aan het Pad der Liefde!

Ooit heb ik ‘in gesprek met mijn Hogere Zelf’ te horen kregen dat ik óók op de brandstapel heb gestaan (zoals zovelen van ons). Maar dat mijn pijn over het verbrand zien worden van mijn zusters, vele malen groter is dan de pijn van het zelf verbrand worden. Deze pijn kon ik onder aan de Montsegur zó voelen…en het was zó helend de tranen te laten stromen. Te blijven zitten en aanwezig te zijn.

Erend, erkennend en stromend….

En toen voelde ik in al mijn vezels…ik kan het niet maken om naar boven te gaan zonder mijn drum! De boodschap was gisteravond zo helder! Dus liep ik terug naar de auto, pakte mijn drum en liep naar boven…

En daar ervoer ik zóveel licht en liefde!! Ik werd er helemaal mee gevuld, een diepe dankbaarheid. En heb ik daar een hele tijd gezeten, gemediteerd, het licht en de liefde helemaal ontvangen…en gedrumd en gezongen (eerst alleen en later ook nog met een aantal zusters). Om te danken en te eren… Voor de Katharen, voor Katharenland, voor het Pad der Liefde, voor Liefde, Waarheid & Wijsheid. En om mezelf kenbaar te maken….

De legende zegt dat toen de laatste Kathaar stierf, in 1321, er een profetie werd uitgesproken… dat als na 700 jaar de laurier weer groen zou zijn, de pure Liefde terug zal keren…

“It is time now

It is time now that we thrive

It is time we lead ourselves into the world

It is time now

And what a time t be alive

In this great turning we will learn to lead in Love

In this great turning we will learn to lead in Love”

(Mamuse)

Teruglopend naar beneden deelde ik mijn gedachten over het meenemen van mijn drum met de andere hoedster. En zij reageerde wijs dat ik natúúrlijk mijn drum mee had te nemen als ik dat zo helder had gevoeld. Juist! De Katharen stonden immers zó voor hun Pad….voor hun Liefde, Wijsheid en Waarheid…zelfs de dood op de brandstapel kon hen daar niet van afbrengen. Dus als je iets te doen hebt, zéker op deze plek, is het je waarheid leven…daar word je toe uitgenodigd. Nu en op íeder moment!

Het is tijd!