Altijd op zoek naar een moeder (deel 1)

Mijn moeder is overleden toen ik vijf was, bijna zes. Ze was al vier jaar ziek, maar daar was ik me niet écht bewust van. In mijn kinderwereld was dat gewoon hoe het was. Ik vroeg me niet af waarom mijn moeder altijd ziek in bed lag en andere moeders niet. Laat staan dat ik me heb afgevraagd of ze dood zou gaan. Maar op een ochtend was dat wel zo, ik kwam de slaapkamer van mijn ouders binnen, het bed was leeg en stond niet meer op klossen. “Papa, waar is mama?” “Mama is er niet meer…” Ik weet niet of er daarna nog iets gezegd is. Ik weet wel dat mijn mijn vader daarna in zijn stoel zat en mensen ging bellen om te zeggen ‘dat het zo ver was…’.

Mijn moeder werd gecremeerd en wat ik me nog van de uitvaart herinner zijn drie dingen: mijn moeder lag in een kist met een glazen deksel er op, net als Sneeuwwitje. Mijn oma kneep mij in mijn arm toen de kist wegzakte voor de crematie. En mijn kleuterjuf, juffrouw Turkenburg, zag ik bij de koffie en thee, ik was zó blij dat zij er was.

Ik ben als klein meisje ontzettend geschrokken, dat mijn moeder er van het ene op het andere moment niet meer was. De wereld was in één keer helemaal anders dan hoe ik dacht dat ze was. Iemand kon zomaar dood gaan, zomaar vertrekken, verdwijnen. En eigenlijk ben ik daarvóór al geschrokken, toen ik een jaar of twee was en mijn moeder te horen kreeg dat ze borstkanker had. Blijkbaar is ze daar zo van geschrokken dat haar ziel toen al iets is teruggetrokken en dat heb ik als dreumes al waargenomen…

Nadat mijn moeder was overleden ben ik eigenlijk altijd op zoek geweest naar een moeder. Mijn kleuterjuf was als een moeder voor me, maar ik zat inmiddels in de eerste klas van de lagere school, dus haar zag ik niet meer. Er kwamen gezinsverzorgsters en bij iedere nieuwe hoopte ik dat mijn vader en zij verliefd zouden worden en zouden trouwen. Zodat ik weer een moeder zou hebben… Er kwam een stiefmoeder, dat leek in het begin heel mooi, maar eindigde uiteindelijk minder sprookjesachtig voor mij en zo ging mijn grotendeels onbewuste (!) zoektocht naar een moeder door…een leidinggevende, een coach, nog een leidinggevende, cursusleidsters, overal zocht ik en vond ik ook tijdelijk iets…een moederlijk gevoel, een moederlijke energie. Maar natuurlijk nooit mijn moeder!

Van wond naar wonder…

Dus dat is mijn grootste wond, datgene wat het meest pijn heeft gedaan in mijn leven, de meeste impact heeft gehad…het verlies van mijn moeder. Bij mij is dat door haar overlijden gebeurd, maar je kunt natuurlijk op heel veel manieren je moeder verliezen of missen. Bewust of onbewust altijd naar een moeder op zoek zijn. En die wond is tevens hetgeen dat je je wonder brengt, de diamant die er in verstopt zit, voor jezelf én voor de wereld. 

Altijd op zoek zijn naar een basis, een bedding, bestaansrecht, naar een thuis. Een groot heimwee en verlangen naar thuiskomen!

Deze wond, deze zoektocht, heeft mij via systemisch werk teruggebracht bij mijn moeder en de steun van mijn vrouwenlijn. Heeft mij via het sjamanisme mijn thuis en bedding laten voelen bij Moeder Aarde. Heeft mij via lichaamswerk en rituelen bij mijn baar-moeder (!) gebracht en haar onvoorwaardelijke moederliefde, óók voor mij. En heeft mij naar sisterhood geleid… Over het vinden van de Moeder, in al haar aspecten, over thuiskomen en stoppen met zoeken, daarover deel ik graag in volgende blogs met je!