De ziel reist te paard….
Eerlijk gezegd had ik dit niet verwacht…
Dat ik niet zomaar vanzelf weer geland ben hier thuis…na de prachtige en transformerende Maria Magdalena reis in Katharenland.
Terwijl het thuiskomen zelf, met mijn Lief en kinderen, juist veel rustiger en fijner is dan waar ik ook als mogelijkheid rekening mee had gehouden…
Maar een deel van mij is nog onderweg en heeft ook wat weerstand hier weer volledig aan te komen. Het was zó heerlijk alleen met mezelf te zijn (én met 14 andere prachtige vrouwen)…geen enkele ‘rol’ te hoeven vervullen.
Ok… Ik ben ook ‘pas’ 2 dagen thuis, maar ik ben ook ‘maar’ 9 dagen weggeweest.
Maar dit alles beweegt zich ook buiten de tijd, blijkbaar. Zoals de hele reis zich voor grote delen buiten de tijd en ruimte, zoals we die kennen, heeft bewogen.
Uren in grotten doorgebracht….in tijdloosheid. Thuiskomend in het diepe donker van Moeder Aarde…
Uren in de open natuur doorgebracht…in tijdloosheid. Het licht ontvangend in al mijn cellen, tot in de tijdloze diepte van mijn baarmoeder…
Openend…
Herinnerend…
Vertragend…
Zó thuiskomen, in het donker en de diepten.
In de hoogten en het licht. In de voetsporen van Maria Magdalena, het Pad van Liefde & Waarheid…
En daarin heb ik zóveel dankbaarheid gevoeld dat ik LEEF!
Me zó thuis gevoeld, diep ontvangen en diep ontvangen worden…
Dat het hier thuis weer even onwennig voelt. De energie zo anders…hoewel het ook heerlijk is in de tuin en bij de IJssel…en ik heb deze twee dagen verder heel weinig gedaan behalve aankomen.
Morgen klap ik mijn laptop weer open voor wat coördinatie-werkzaamheden, geef ik ‘s middags weer een behandeling en ‘s avonds een Mindfulness-cursus.
En dat is natuurlijk óók LEVEN…en daar houd ik óók van! Mijn verlangen is ook niet voor altijd alleen nog maar te mediteren in grotten, prachtige heuvels en bij watervallen…
Maar jeetje…mijn ziel is echt nog even onderweg…
