HET IS NIET AAN MIJ

Het is niet aan mij… Ik ga niet over leven en dood.

Dat was de realisatie die vanuit de diepte omhoog kwam, na het toelaten van heel veel verdriet. Na het toelaten van diep verdriet en loslaten van de illusie…en daarmee een deel van mij te laten sterven.

Stembevrijding

Het startte een kleine twee weken geleden tijdens een stembevrijdingssessie. Toen ik mijn stem uitnodigde, diende zich eerst heel veel verdriet aan. Het voelde alsof dit verdriet maar net onder de oppervlakte lag, helemaal klaar en wachtend om gevoeld te worden. Een weg naar buiten te vinden…

Ik kan mijn tranen vaak wel vrij laten stromen, maar geluid geven aan het verdriet was een hele nieuwe ontdekking. Niet inslikken. Niet mijn adem inhouden. Maar juist doorademen en de klanken laten komen. Geen woorden, geen verhalen, puur klanken…

Er ontstond een soort van flamenco-achtige klaagzang, een stroom waarin heel veel opgeslagen verdriet werd losgelaten. Waarbij mijn hoofd er af en toe wat van vond (ik stel me aan…). Totdat het klaar was en mijn stem als vanzelf de ruimte vond naar boven. De spanning van het verdriet was bevrijd en daarmee ontstond er een vrije ruimte. Steeds hoger, steeds lichter, steeds ruimer… Mijn hoofd bedacht een paar keer dat mijn stem helemaal niet zo hoog kan en het dan vals zou worden, maar mijn stem had een heel ander weten… Wat bevrijdend!

Tranen…verdriet, rouw en loslaten

Een paar dagen later tijdens de jaartraining Chi Nei Tsang (Taoïstische buikmassage) gingen we verder met het metaal-element, dat o.a. gaat over loslaten, rouw, verdriet, lichaamsbewustzijn, moed en ademruimte. Ik werd gevraagd om te gaan liggen om dit deel van de behandeling op te demonstreren en al gauw diende zich wéér verdriet aan. Waar ik dacht mijn tranen donderdag al voor het grootste deel gehuild te hebben, diende zich een volgende laag in het verdriet aan. Héél veel verdriet… Alsof die donderdag tijdens de stembevrijding de eerste druk van de ketel was gehaald en mijn kanaal verder was geopend. Om tijdens de Chi Nei Tsang aanraking het verdriet van nog veel dieper een weg naar buiten te laten vinden. Opnieuw ruimte te geven, opnieuw toe te laten. Ik kreeg een heerlijke dikke, zware, wollen deken over me heen, zodat ik nog dieper kon zinken en in veiligheid en geborgenheid het verdriet nog dieper kon toelaten. Om in plaats van door te gaan, me nog meer over te geven…

De eerste laag die zich daar aandiende raakte aan alle zorgen, verdriet en spanning die ik als moeder de afgelopen jaren heb ervaren. Dit was helemaal niet nieuw, maar ik voelde wel dat er diepere lagen van verdriet en spanning uit mijn systeem werden losgelaten. Blijkbaar heeft het nóg meer impact op me gehad dan ik al wist… Iedere keer kwam er weer een nieuwe golf, niet in de verhalen, maar rechtstreekse ontlading.

Het is niet aan mij…

Toen daar wat rust in ontstond diende mijn moeder zich aan. Werd ik gewaar van een lijntje waarmee deze tranen ook met haar overlijden en daarmee met mijn kleine meisje verbonden waren. Het eerste wat zich daarin aandiende was het gemis van haar steun…en de herinnering dat ik in de spanning en zorgen van het moment steeds wéér vergeet haar steun, die van mijn vrouwenlijn en eigenlijk van álle moeders te ontvangen. Ohw ja…ik mag achterover leunen, steun ontvangen, hoef het helemaal niet alleen te doen…

Daar weer verder in zakkend en aan over gevend, ademend met de volgende golven, diende zich een nog diepere essentie aan… De woorden die tot me kwamen waren: “Ik ga niet over leven en dood. Het is niet in mijn handen…” En daarop kwamen er nog intensere golven van verdriet uit de diepte omhoog…het raakte aan paniek en doodsangst. Die realisatie en de pijn daarvan ten diepste toe te laten. Ik ga niet over leven en dood… Hoe hard ik ook mijn best doe, en nog meer, en nóg meer…het is niet in mijn handen. Ookal had ik het als klein meisje nog véél beter gedaan, dan nog had ik de dood van mijn moeder niet kunnen voorkomen. Ookal doe ik als moeder nog meer, nog meer, nóg meer mijn best…ook het leven en de dood (en geluk) van mijn kind is níet in mijn handen. Natuurlijk heb ik voor mijn kind te zorgen. Maar in de diepte, op de meest existentiële laag, gá ik daar niet over.

Van rouw naar sterven

In de Chi Nei Tsang wordt met de Vijf Elementen gewerkt en dus ook met de seizoenen. En zo bewoog ik in van het Metaal-element van de Herfst (loslaten, rouw, verdriet) naar het Water-element van de Winter (sterven, dood, niet-weten), waarmee ik mijn doodsangst onder ogen kon zien, kon doorvoelen en daarin kopje onder kon gaan.

En met dat ‘leven en dood’ niet in mijn handen is…is uiteindelijk niets in mijn handen. Het is niet aan mij… Ik heb niet te trachten boven het leven en de dood te gaan staan. Ik heb ín het leven te stappen… Me te laten dragen, laten leiden, over te geven.

De longen zijn de vleugels van het Hart

En nadat al dat verdriet vrij mocht stromen, ik de diepe rouw kon voelen, mijn angst voor de dood kon voelen en daarmee op een bepaalde laag kon sterven, voelde ik mijn hart zachtjes kloppen. “Joehoeee… hier ben ik…”, klonk het zachtjes… En stroomde de zachte tedere warmte van mijn hart langzaam door mijn borstkas heen, omhult door de bescherming van mijn longen. In het Taoïsme worden de longen de ‘Vleugels van het hart’ genoemd…dat is echt wat ik op dat moment ervoer.

Het is niet aan mij, ik ga niet over leven en dood…

De dagen daarna voelde ik dat mijn hele systeem opnieuw aan het kalibreren was. En nog steeds. Van het verdriet dat is losgekomen en de illusie die is vrijgegeven. Om deze diepe realisatie verder te belichamen, waardoor het op steeds meer lagen integreert als waarheid. Afgelopen week diende de volgende test zich hier al meteen weer in aan. En ik merk dat ik in dit nieuwe weten mijn weg aan het zoeken en ervaren ben. Dat ik meer achterover leun óf juist uitreik voor steun.

Het is niet aan mij. Ik ga niet over leven en dood…