Je hebt van die momenten…heb jij die ook?
Je hebt van die momenten…van die momenten die té toevallig zijn. Dat dingen samenvallen, waarvan meteen duidelijk is dat het moest samenvallen. Dat het zo moest zijn.
Ja natuurlijk, achteraf is het altijd makkelijk om een verband te zien. Te zoeken en te vinden. Maar er zijn ook momenten, waarbij je er echt niet omheen kunt dat het zo moest zijn. Ken je dat?
Afgelopen woensdag had ik zo’n moment. Ik had een coachingsafspraak voor mezelf geboekt. Ik had van tevoren aangegeven waar ik naar wilde kijken, namelijk de verbinding tussen mijn buik (gevoel) en keel (uiten). Maar op de dag zelfde voelde ik het niet. Voelde ik niet de noodzaak om dit stuk aan te gaan.
Vakkundig en liefdevol werd ik meegenomen dieper m’n lichaam in op m’n ademhaling. En al snel kwam ik bij verdriet. Verdriet van het kleine meisje in mij dat zó graag van zich wil laten horen, maar niet goed weet hoe.
Voelen dat gaat heel goed. Praten óver dat gevoel gaat ook. Maar praten vanuít dat gevoel…..soms lukt dat wel, maar vaak ook niet. Hoe doe je dat dan? Wat is dat spannend! Ik kon zó de angst voelen! De angst voor afwijzing. Voor verlaten worden. De afgelopen weken las ik onderstaande zin in het boek Liefdesbang van Hannah Cuppen. Wat kwam die binnen!
“De wond van verlatenheid doet je twijfelen aan je recht van bestaan. Gun jezelf bestaansrecht door te delen wat je raakt.”
Als ik tijdens de coachingssessie m’n ogen dicht hield kon ik er bij blijven, bij mijn gevoel. Oók als ik er over sprak. Maar met ogen open….ademen, ademen, ademen… En weer terug naar het gevoel. Het gevoel mee nemen naar boven op mijn adem, naar mijn hart, naar mijn keel…
Dat was een mooi inzicht. Ik ken de helende werking van mijn adem en laat me altijd met gemak door mijn adem naar mijn buik leiden. Maar dat ik met diezelfde adem mijn gevoel ook mee naar boven kan nemen en mijn hele systeem kan verbinden (buik, hart en keel), dát was een mooie ervaring!
Contact maken met de ander en blijven voelen bij mijzelf. Dat is de uitdaging. En de uitnodiging. En in één keer keek ik mijn coach aan en zag ik….mijn moeder! Wéér mijn moeder.
Huh, weer mijn moeder? Ondanks dat ze al zo vaak was langsgekomen, of juist omdát ze al zo vaak was langsgekomen….was ik verrast dat ik haar weer aan mocht kijken. Dat zij zich weer liet zien. Dat zij dus ook met de roots van dit stuk verbonden is. Wat ook niet vreemd is, want ik was twee jaar toen ze ziek werd en twee weken vóór mijn zesde verjaardag overleed zij.
Ik was bijna zes en mijn zusje bijna vier toen zij overleed. Mijn zoontje wordt over twee weken zes en mijn dochter over een paar maanden vier…
Dat dus…een passender moment had ik zelf niet kunnen bedenken. Wat raakte dit mijn moederhart! Je hebt van die momenten….
Ik voelde me zo dankbaar dat ik me weer heel bewust met haar en met mijn kleine meisje kon verbinden. En voor het inzicht dat het soms nog steeds zó moeilijk en spannend is om de wereld in te stappen voor mijn kleine ik, omdat het destijds als tweejarige zó spannend en onveilig was. Een paar stappen naar buiten… en dan weer terug naar binnen. Uitreiken….en weer terug naar binnen.
Iedere keer weer mag ik hier naar kijken. Mag ik dit stuk voelen en weer een laagje dieper gaan. “Weer een laagje afpellen, maar dat weet je wel”, zei mijn coach.
Ja, dat weet ik wel.
Ik neem mezelf bij de hand. Ter ere van mijn moeder, ter ere van mijn kleine meisje en ter ere van deze volwassen vrouw.
In liefde.
