Je verzetten tegen het leven…ken je dat?
Als je je moeder helemaal kunt aannemen, kunt toelaten, kunt accepteren dat zíj jouw moeder is, met alles er op en er aan… Pas als je helemaal volmondig ‘Ja!’ kunt zeggen tegen je moeder, pas dan kun je volmondig ‘Ja!’ zeggen tegen het leven.
Je moeder nemen, is het leven nemen.
Een prachtige systemische wet. En niet eenvoudig…
Het houdt ook zeker niet in dat je alles van je moeder oké moet vinden en bijvoorbeeld geen grenzen zou mogen stellen. Maar op de diepere laag zeg je helemaal ja tegen dat zíj jouw moeder is. Zíj heeft jou het leven gegeven, uit haar ben je geboren.
Buigen voor je moeder is buigen voor het leven. Zolang je je blijft verzetten tegen je moeder, zolang je met haar in gevecht blijft, blijf je in gevecht met het leven.
Zo’n 15 jaar geleden heeft mijn moeder opnieuw plek gekregen in mijn leven. Na haar dood kreeg ik een stiefmoeder, ik was toen zes jaar, en ik ging haar al snel ‘mama’ noemen. Want oh wat wilde ik graag weer een moeder hebben…. Vanaf toen was zij ‘mama’ en over mijn moeder werd niet gesproken bij ons thuis.
Dankzij systemisch werk kreeg mijn moeder weer bewust haar plek in mijn leven. En nam ik bewust mijn plek in als haar dochter, stapte ik weer in mijn eigen vrouwenlijn…. Hier heb ik over gedeeld in een aantal blogs: Als je wereld vergaat…, Je hebt een hele grote plek in mijn hart…, Lieve mama, ik neem het van jou…, Rust zacht, lieve oma.
In de jaren die volgenden heb ik héél veel opstellingen gedaan. Wat me het afgelopen jaar opviel was dat hoeveel ik ook mijn kleine geschrokken meisje op schoot nam, ze blééf iedere keer huilen. Als in een gesprek het overlijden van mijn moeder ter sprake kwam, bleven iedere keer de tranen komen en knepen de emoties mijn keel samen.
En nu weet ik waarom…
Ik dácht dat ik mijn moeder helemaal accepteerde en omarmde als mijn moeder, dat ik volmondig ‘Ja!’ tegen haar had gezegd, maar dat bleek niet zo te zijn…ik omarmde bijna alles…
Alles behalve haar dood!
Tegen haar dood leefde nog een groot verzet in mij. Tuurlijk, de dood hoort bij het leven, als het je tijd is ga je, dit hoorde bij onze zielsafspraak…dat weet ik allemaal, niet alleen in mijn hoofd, ik kan het ook voelen. En toch….toch had dat kleine meisje keihard haar hakken in het zand staan! Dit had niét mogen gebeuren!We hadden méér tijd samen moeten doorbrengen! Mijn opgroeien van schoolmeisje naar puber. Mijn eerste menstruatie. Mijn eerste vriendje. Het liefst ook nog mijn trouwdag en de geboorte van mijn kinderen, haar kleinkinderen. En eigenlijk ook nog mijn leven nu, zo dankbaar en gelukkig met mijn Lief, kindjes en dierbare mensen om mij heen…en ook gelukkig met mijzelf, de vrouw die ik ben geworden.
Om alles wat we niet hebben kunnen delen, was er een deel in mij dat haar dood gewoon weigerde te accepteren.
“Ben je wel eens boos geweest over het overlijden van je moeder?”, die vraag stelde een lieve sister laatst tijdens een sessie. “Nee…”, was mijn antwoord. Er was niemand om boos op te zijn…iedereen was verdrietig…
Maar ohwww wat kan ik boos worden op mijn Lief als hij iets doet of laat wat voor mij onveilig voelt. Iets dat mijn gevoel van veiligheid, de veiligheid van onze relatie en gezin, bedreigt… Woest! Vuurspuwend! Dit, het vergaan van mijn wereld, laat ik namelijk niet nog een keer gebeuren!
Geen volledige ‘Ja!’naar je moeder is geen volledige ‘Ja!’ naar het leven. En dat gevecht tegen haar dood kwam tot uiting in de heftigheid van mijn booheid in mijn relatie…
Het was zó verhelderend om hier bewust van te worden.
Dat te zien, die diepe onbewuste laag naar het bewustzijn te brengen, heeft weer zoveel transformatie gebracht. Ik voel me dankbaarder, liefdevoller en aanweziger. Weer verder ingedaald in mijn lichaam en hier op Aarde. En ik hoef niet meer zóóó boos te worden op mijn Lief, de emotie wordt passender bij wat zich in het moment voordoet.
Je verzetten tegen het leven…herken je dat? Je bent welkom voor een systemische sessie als je hier via een opstelling bewustzijn op wilt krijgen, zodat je op de zielslaag een helende beweging kan maken!
