Als het nodig is dan doe ik dat…Vuur!
Wat is het Vuur toch een ‘incredible teacher’..! Afgelopen zaterdag stond ik aan het Vuur van een zweethut met twee prachtige watergieters, Anna Birnie en Mariska van Veenen. En liet het Vuur me nog een hele mooie les zien…
Ik was met een aantal vrouwen bezig met de houtstapel. Toen we klaar waren lagen de stenen er al en startte de stenenceremonie. Toen zag ik pas dat er, naast het ‘normale formaat’, ook een aantal hele grote stenen in de cirkel lagen. Maar dan ook écht hele grote…
De hete stenen uit het Vuur halen…
Ik seinde een van de watergieters nog in. Om even één grote steen die voor haar lag te wisselen voor een kleinere. Terwijl ze dat deed bekeek ik alle stenen. En zag ik dat de oppervlakte van mijn houtstapel niet op zoveel grote stenen was berekend. En ik vroeg me ook af hoe ik die grote stenen uit het vuur ging halen en ze de hut binnen ging brengen…
Dat ging door me heen terwijl de stenenceremonie vorderde. Mijn eerste samenwerking met deze watergieters en mijn gedachten:
“Ok…blijkbaar werken zij met zulke grote stenen, dit zal dan wel van mij verwacht worden, dan doe ik dat wel.”
“We zijn al begonnen met de ceremonie, alle vrouwen staan in de cirkel, ik kan nu niet meer aangeven dat ik de stenen te groot vind.”
Dus…zakte ik nog wat dieper in m’n bekken en plantte m’n voeten nog wat steviger op de aarde. En herinnerde ik mezelf er aan met heel veel aandacht en kracht in m’n buik, bekken en benen de stenen uit het Vuur te halen.
Na de stenenceremonie staken we het Vuur aan, zongen en drumden voor het Vuur. Toen het goed brandde gingen de vrouwen naar binnen om zich verder voor te bereiden. Ik zong en drumde voor het Vuur en toen…stortte de houtstapel in! En moest ik aan de bak! Heel veel stenen opnieuw in het vuur leggen en de houtstapel reorganiseren… Full focus!
Zo doe ik dat thuis ook…
Toen ik weer rustig bij het vuur zat, bij te komen, realiseerde ik me dat ik dit dus vaker doe. Uiteraard. Met name thuis met de kinderen…
- Als het nodig is, dan doe ik het…
- Iemand moet het doen…
- Ik los het wel (weer) op…
- Het moet nou eenmaal gebeuren…
- Ik heb het toegezegd, kan het niet maken om nu alsnog ‘nee’ te zeggen…
Poeh….!
En ik kan echt heel goed midden op dag in bad gaan liggen, of thee gaan drinken, of een boek gaan lezen. Dan de boel gewoon lekker de boel laten en goed voor mezelf te zorgen. Dat is het punt niet. Maar als ik voel dat iets mijn taak is, of op mijn schouders rust, of van mij wordt verwacht, op mij wordt gerekend, het niet anders kan, het mijn verantwoordelijkheid is… Dan doe ik het dus gewoon. Dan kan er altijd nog wel een steentje bij…
“Ja hoor, die ook nog…kan wel.”
“Nou, het is eigenlijk teveel, maar toe maar dan…kan wel”
Dus, dankjewel Grootmoeder Vuur, Grootvader Vuur, voor deze ‘in my face’ les. En dank lieve Watergieters, dat we hier met z’n drieën bij de ‘gerenoveerde houtstapel’ even over konden delen.
Ook fijn dat dit aan het begin gebeurde… En ik daarna verder in rust en aanwezigheid het vuur kon hoeden. De hut kon dienen en óók heel goed voor mezelf kon zorgen.
Dank voor deze prachtige hut en waardevolle les… Dank, dank, dank…
