“Zo doe ik dat”

Wat een week… dromen, herinneringen, ziek worden…ik laat het maar gebeuren. Verwelkomen…wat eigenlijk best heel goed lukt. Zo doe ik dat…

Het begon met een droom over mijn ‘stief-oma’, die ik altijd Hanna heb genoemd, de moeder van mijn stiefmoeder. Een aantal jaar geleden is zij overleden, ze was toen al in de 90.

In mijn droom was ik in het huis waar Hanna woonde toen ik haar leerde kennen en de ca. 35 jaar die daarop volgenden heeft ze daar altijd gewoond. Alleen de laatste paar jaar ging dat niet meer, toen zat ze in een verzorgingshuis.

En ohw wat heb ik veel dierbare herinneringen aan Hanna en aan alle uren, dagen, weken, in dat huis. Ze woonde 5 minuten fietsen bij ons vandaan en ik was daar zó vaak. Na schooltijd, in de weekenden, in de vakanties, wat was het heerlijk om bij haar te zijn. Mijn zusje en ik maakten zomers eindeloos tenten van oude lakens en dekens in de tuin. Waar ook altijd heel veel musjes waren en waar de orchidee tegen de muur zó uitbundig en vol bloeide! En in de winter speelden we eindeloos Rummikub en Triomino aan de eikenhouten eettafel.

Op zaterdag- en zondagochtend vanaf 08:00u keken we Telekids en ontbeten we beschuit met kaas met een kopje thee. Earl Grey of English Blend, later ook Rooibos. Verder in de ochtend kregen we vaak twee slagroomsoesjes en daarna ook nog een schaaltje ‘patat-chipsjes’. En als om 12:00u Telekids was afgelopen gingen we lunchen en daarna spelen of lezen.

In mijn droom zaten er ook nog allemaal verborgen kamers in haar huis, die ik nooit eerder had gezien. Het was heerlijk dat te ontdekken….verborgen schatten!

Toen ik wakker werd, ben ik met mijn intentie nog een keer heel bewust haar huis doorgegaan. Me vullend met dankbaarheid, voor al het plezier en de liefde die ik daar heb ervaren.

Welkom…bij Hanna voelde ik me zó welkom!

Later die dag betrapte ik me er op dat ik onverwachts beschuitjes met kaas voor mezelf stond te maken. Wat een zachte glimlach opriep, want dat doe ik anders niet… Hanna was nog aanwezig.

En de dag daarna zat er voor het eerst verse andijvie in ons groentepakket en maakte ik stampot andijvie…. Wat vroeger mijn lievelingseten was en Hanna zó vaak voor me heeft gemaakt….ik zie het daar nog op tafel staan…

Het is niet alleen maar rozengeur en maneschijn tussen ons geweest. Ze was het niet eens met mijn jeugdliefde (waar ik 9 jaar mee samen ben geweest) en een aantal keuzen die ik in die tijd heb gemaakt. In die tijd was onze relatie behoorlijk bekoeld. Ze was héél uitgesproken, stak haar mening niet onder stoelen of banken. Ik vond het niet leuk, het liet me zeker niet koud…en ik ging mijn eigen gang…

Met de jaren werd ze ook milder, vooral de laatste jaren. Toen ik in Bolivia zat hebben we elkaar brieven geschreven, dat was zó fijn. En toen ik net terug was in Nederland, in scheiding, in de bijstand, zwanger van Myrthe en Oscar geopereerd voor zijn doofheid, zei ze een keer tegen me, terwijl ze duidelijk geraakt was: “Ik snap niet waar je dit aan verdiend hebt”. En daarin hoorde ik al haar liefde voor mij en dat ze me zó iets anders gunde…

Zo hadden we in haar laatste jaren nog meer mooie gesprekken… Kon ik haar nog dingen vragen en genoten we daar samen zo van… Zei ze me “Jij luistert tenminste naar me, de rest vertelt me vooral wat ik moet doen.” Dat is me bijgebleven….

Ja! Laten we naar de wijsheid van onze oude vrouwen, onze crones, luisteren. Écht naar hen luisteren!

En het laatste advies dat ze me gaf: “Zorg maar dat je gelukkig bent kind. En trek je maar niets aan van de rest.” Niet in egoïstische zin, maar wel de bekrachtiging om mijn hart te volgen, me niet te laten tegenhouden door overtuigingen en conditioneringen uit het (familie-)systeem. Maar te durven gaan voor mijn eigen geluk.

Een heel systemisch advies, zonder dat zij ooit met familie-opstellingen bezig was geweest. ‘Gewoon’ innerlijke wijsheid: als je écht op jezelf wil staan, volwassen wil worden, relaties aan wil kunnen gaan, dan heb je je schuldig te maken aan ‘het persoonlijk geweten van je systeem/gezin van herkomst’. Schuldig door niet zonder meer te doen ‘zoals het hoort’, maar je eigen wijsheid en waarheid te ontdekken en te leven. Niet meer ‘zo doen wij dat’, maar ‘zo doe ik dat’, of ‘zo doen wij dat’ met je eigen partner/gezin.

Dankjewel lieve Hanna, voor alles wie je was, wat je hebt gebracht en ontvangen en wat we samen hebben gedeeld. Ik draag je in mijn hart. Vandaag ben ik een beetje ziek en heb ik dit alles, de herinneringen aan jou, heerlijk door me heen laten mijmeren… Heel helend.

Wil je ook een familie-opstelling ervaren, individueel of in een groep, als vraagsteller of representant? Dat kan! Individueel kan op afspraak en iedere maand organiseren mijn man Auke en ik samen een Opstellingsavond, welkom!