Roept de Rite van de Baarmoeder jou ook?

Afgelopen donderdag was mijn zoontje jarig, 5 jaar alweer!

Vijf jaar geleden… Ik was 37 weken zwanger, van mijn eerste kind, toen ik voor een standaard controle naar de gynaecoloog ging. Een uur later lag ik te trillen op de operatietafel voor een spoedkeizersnee.

Mijn bloeddruk was al weken hoog en er was ook al getest, maar volgens de gynaecoloog was er geen sprake van zwangerschapsvergiftiging. Totdat ik dus die bewuste dag, 16 februari 2012, voor controle ging, mijn bloeddruk wéér was gestegen en de arts de term spoedkeizersnee liet vallen. Op dat moment ging mijn bloeddruk helemaal door het plafond. En lag ik dus een uur later op de O.K.

Over melk van Hollandse koeien 😉

Mijn zoontje kwam dysmatuur ter wereld. Dat wil zeggen dat de zwangerschap gewoon voldragen was met 37 weken, zijn lengte was ook goed, maar hij woog maar 1800 gram. Waarschijnlijk heeft de placenta niet goed gewerkt door zwangerschapsvergiftiging. De eerste nacht heeft hij nog bij mij geslapen, maar omdat hij ook niet goed dronk is hij de volgende ochtend alsnog de couveuse in gegaan.

Gelukkig kwam mijn borstvoeding wel goed op gang door met de hand te kolven en dronk hij dat eerst uit een flesje en daarna al snel aan de borst.
Toen was er ook geen houden meer aan en binnen no time was hij een heerlijke bolle baby. Waarop mijn Boliviaanse schoonfamilie grapte dat Hollandse koeien inderdaad de beste melk hebben ;-).

Vanaf dat het woord spoedkeizersnee was gevallen, was ik in een soort van roes gekomen. Mijn hele systeem was alleen maar gericht op dat het goed moest gaan met mijn zoontje. Dat de hele situatie ook wel eens bedreigend voor mijn gezondheid of zelfs leven kon zijn, dat kwam geen moment in mij op… Gelukkig ging het dus al snel heel goed met hem, met ons beide, en ging ik verder met alles wat er komt kijken bij voor het eerst moeder worden.

Trauma’s worden opgeslagen in de baarmoeder

Jaren later, ik was toen al weer in Nederland en mijn dochter was inmiddels ook al geboren, ontving ik voor het eerst de Rite van de Baarmoeder. En nadat ik die had ontvangen, ging ik de rite ook zelf doorgeven. En toen pas…, toen pas voelde en realiseerde ik me écht wat een heftige ervaring de geboorte van mijn zoontje is geweest.

Hoe traumatisch zijn ter wereld komen ook is geweest voor mij. De eenzaamheid, de onzekerheid, de pijn, het besef dat mijn baarmoeder gewoon open is gesneden, dat hij zó licht was en een gevoel daarin zelf ergens gefaald te hebben, dat mijn lichaam had gefaald… Dat besef kwam allemaal toen pas. Drong toen pas volledig tot mij door.

En naast dat het heftig was om dat te voelen, was het eigenlijk ook vooral ontzettend bevrijdend om dat te voelen. Want de pijn, die is er toch wel. Die ligt toch wel in je baarmoeder opgeslagen. Bij mij was het deze pijn die nu gevoeld wilde worden, maar we hebben allemaal pijn opgeslagen in onze baarmoeder. Eigen pijn. Pijn uit je vrouwenlijn, van voorgaande generaties. Collectieve pijn van onderdrukking van de vrouw, door mannen én door vrouwen…

Het enige wat je hoeft te ‘doen’ is ‘zijn’, bij je pijn zijn

Als je die pijn echt kunt voelen, je daar helemaal voor kunt openen zonder in verhalen en drama te verzanden, als je écht bij de pure, rauwe pijn kunt blijven en die kunt voelen, ruimte kunt geven, dan is dat zó transformerend. Dan schept dat zó veel ruimte. Dan ontstaat er ruimte voor je levenslust om vrij te gaan stromen. Voor je creatiekracht om ruimte in te nemen. Voor je seksuele energie, je levensenergie, om te gaan borrelen en bruisen.

En ontwaakt de vrije, sensuele vrouw in jou.

Roept de Rite van de Baarmoeder jou ook?