Naar binnen of naar buiten?
Corona…een tijd van thuis zijn, van rust nemen, verstillen, eenvoud, essentie, overgave. En tegelijkertijd een tijd van vernieuwing, van creativiteit, van onrust, van uitdaging, van nieuwe perspectieven. Een tijd van onzekerheid, van ziekte, dood en financiële zorgen en beperking van vrijheid. Werkelijk alles wordt uitvergroot, door zo iets kleins als een virus…
En terwijl ik dit schrijf verschijnt het woord HARMONIE. Is dat misschien waar dit uiteindelijk over gaat? Ik las een mooi stuk tekst over de sjamanistische benadering van deze crisis, zien en dienen vanuit de vier bewustzijnslagen: slang (fysiek, aarde), panter (mentaal & emotioneel, water), kolibrie (ziel, lucht) en condor (spirit, vuur). Worden we uitgenodigd om op alle niveaus meer in harmonie te komen…en op alle niveaus bewuster te worden, in beweging te komen én stil te staan?
Het laatste wat ik wil is een ‘spirituele bypass’ maken…ik wil niet voorbij gaan aan het lijden, aan ziekte en dood, aan eenzaamheid en onzekerheid, aan onveiligheid en verdriet. Daarom is het zo belangrijk vanuit alle vier de niveaus te leven! Een paar weken geleden had ik zelf wat beginnende keelpijn en kon ik zo in één keer de angst vanuit m’n buik op voelen komen, stijgen door m’n hart naar m’n keel. Angst. Deze crisis confronteert ons zo met onze angst… De enorme inperking van onze vrijheden roept bij mij juist angst op, dat geeft mij een gevoel van grote onveiligheid!
En tegelijkertijd voel ik ook zoveel dankbaarheid.
Dankbaarheid dat ik zoveel tijd thuis met man en kinderen mag doorbrengen (en ja, ik mis ook de uren die ik gewend was voor mezelf alleen thuis door te brengen en dit brengt ook voor ons meer financiële onzekerheid met zich mee…). Dankbaarheid voor het werken in huis (nog meer ons thuis creëren) en in de tuin (handen en voeten in de aarde, me dieper verbinden en thuis weten bij Moeder Aarde!). Dankbaar de natuur te horen zuchten, ontspannen, bijkomen, ademhalen, herstellen…opnieuw haar ruimte innemend.
Dankbaar de ontspanning bij mijn kinderen te zien, dat ze de dag in hun eigen tempo en flow kunnen starten, i.p.v. (te) vroeg op moeten staan, ontbijten en dan op tijd op school moeten zijn waar er de hele dag van alles verwacht wordt en moet. Ze ontspannen zo in deze ‘corona-vakantie’, zoals mijn zoontje het laatst noemde en leren zoveel meer vanuit een intrinsieke beweging, behoefte en spelen!!
Dankbaar voor de liefde en toewijding tussen mijn Lief en mij. Hoe bewust we zijn van hoe fijn en goed we het samen hebben. Natuurlijk hebben wij ook onze uitdagingen en struggles…en we hebben allebei nogal wat vuur dus dat kan er soms stevig aan toe gaan. En dwars door alles heen blijft de Liefde zo voelbaar en zakken we steeds een laagje dieper. Dieper in onszelf en dieper in ons samen-zijn. Het herstellen van het evenwicht vindt niet alleen buiten ons plaats, maar ook in onszelf, in ons samen-zijn als man en vrouw én in het collectieve veld.
Alles lijkt gezien en gevoeld te willen worden, fenomenologisch, precies zoals het zich aandient. De afgelopen week was het zulk prachtig weer. De strakblauwe luchten die ik me herinner uit mijn kindertijd… En de frisse ochtendkou die weer in de lucht hing. En vandaag dan wat stormachtiger weer. De storm én het oog in de storm…het is geen statische HARMONIE, zeker niet!
Dus volgens mij gaat het uiteindelijk niet over naar binnen óf naar buiten in deze crisistijd, maar over naar binnen en van dááruit de beweging naar buiten. En weer terug naar binnen… Terug naar het eren en dienen van het vrouwelijke, van Moeder Aarde. In plaats van steeds weer naar buiten, naar sneller, groter, harder. Niet langer steeds maar meer nemen. Terug naar een constante beweging, perpetuum mobile, yin en yang. Harmonie die de chaos insluit en chaos die harmonie insluit.
En blijven buigen voor het niet-weten, de overgave.
Een gezegende zweethut...
