Vertragen bij het vuur
Een week of twee geleden zat ik ‘s avonds alleen in de tuin bij het vuur. Alleen bij het vuur…de verstilling, de warmte, de vlammen. Het raakt me altijd. Ontroert me.
Het vuur raakt iets in mij, van alles in mij. Zowel blijdschap, opwinding, levenslust, plezier, (oer-)kracht, als ook verlangen, verzachting, iets melancholisch en verdriet.
Er wil nog meer geweten worden, gevoeld worden, ont-dekt worden. Als ik me afstem de laatste tijd op wat werkelijk dienend is voor mij, van mij gevraagd wordt, is dat steeds weer vertragen, genieten, verstillen, voelen en ervaren. Overgave aan de stilte, aan het niets, aan de eenvoud, de natuur, het geheel en….aan de eenzaamheid. Om verder te ontdekken wat daar achter ligt. Voorbij gaan aan alle ruis, om bij liefde en wijsheid te komen, steeds dieper. Onontkoombaar.
Me laten leiden door mijn adem en mijn lichaam. Zakken in de donkerte van mijn baarmoeder, overgave aan de cyclus van het leven en toelaten van het weten over leven en dood. Wat mag sterven en wat wil geboren worden… Ik voel een grote toewijding me hier steeds verder voor te openen. Steeds minder afleiding en steeds meer essentie. Liefde. Wijsheid.
Om dit vervolgens ook uit te spreken. Te delen. Mezelf te laten zien. En daarmee alle vrouwen te eren die zich hebben uitgesproken en zich hebben laten zien. Ten koste van….alles, zelfs ten koste van hun leven. Door ‘de brandstapelangst’ heen ademen, voelen wat er gebeurt in mijn keel en me toch uitspreken, wetend dat dit de weg is. De weg van bevrijding, van mijn plek innemen, mijn vrouwenlijn eren. Het leven nemen én overgeven aan het leven. Om vervolgens die andere angst te voelen, de angst om ‘door de mand te vallen’, het helemaal mis te hebben, ook zo’n collectieve vrouwelijke angst. En weer ademen….mijn weg blijven volgen, mijn stappen zetten en mijn woorden uitspreken.
En dan, terwijl ik zit te drummen bij het vuur…zie ik de slak op mijn drum zitten. Welkom slak! Dank voor je uitnodiging om voort te gaan en mijn eigen tempo te volgen. Om mijn voelsprieten te gebruiken en me te blijven afstemmen.
Aho!
