Singing is my medicine!
Singing is my medicine…..!
Wie had gedacht dat ik dat ooit zou zeggen…? Tot een aantal jaren geleden ik niet in ieder geval…in groep 8 bij de eindmusical werd mij gevraagd achteraan te gaan staan en te playbacken. En mijn jeugdliefde merkte ooit verbaasd op: “Jij neuriet zelfs vals!”.
Ik had dus een ontzettende blokkade op mijn keel, op mijn stem, op me uitspreken. Tijdens mijn pubertijd had ik eigenlijk constant kriebel in mijn keel en vaak liepen de tranen dan over een wang, door het tranen uit één oog. In die periode ervoer ik ook dat er geen ruimte voor mij was om mij uit te spreken, dat mij de mond werd gesnoerd en er dus van alles stokte in mijn keel.
Maar dat was niet altijd zo geweest….ik was helemaal verbaasd te lezen wat mijn vader in in mijn ‘poëzie-album’ had geschreven, het is nog helemaal niet zo lang geleden dat onderstaande echt tot mij doordrong:
“Je zingt veel, vaak wel een halve dag, net zolang tot je van mij niet meer mag.”
Wow….ik zong dus de hele tijd! Dat is gestopt…wat ook verbonden is met het overlijden van mijn moeder. Pas op m’n 28e gebeurde er iets waardoor ik besloot te gaan zingen. Of nog beter gezegd: het mij helder werd wat ik te doen had, namelijk zingen!
Op mijn 28e was ik een jaar op reis in Azië en belandde ik in het centrum van Krishnamurti in Varanasi, India. We zaten met een groep in een kring, er werd gespeeld op een sitar en om de beurt klankte iemand mee met de klank van de sitar. Toen het mijn beurt was zat m’n keel al helemaal dicht van de spanning en kwam er een klank uit die in niets in harmonie was met de klank van de sitar. Oftewel heel erg vals… Huilend ben ik de zaal uit gevlucht, naar mijn eigen kamer en daar brak er een dam door en moest ik zó ongelooflijk huilen. En werd het vervolgens in één keer stil en helder in mij: “Het is klaar, het is tijd, ik ga zangles nemen.”
Niet vanuit een hardheid of strengheid of veroordelen van mijzelf, dat ik nu eindelijk zuiver moest gaan zingen. Maar vanuit liefde, compassie en waarheid: omdat het zó helder was hoe groot mijn blokkade op ‘mijn stem laten horen’ was en dat ik daar dus naar toe had te gaan voor heling. Dus ben ik meteen in India gestart met mijn eerste zanglessen!
Mede dankzij zanglessen, maar eigenlijk vooral door innerlijk werk, zingen in sistercirkels en plantmedicijn-ceremonies ben ik steeds meer mijn stem gaan vinden en laten horen. Grappig, nu ik deze zin schrijf realiseer ik me dat dóór mijn stem te laten horen, ik zelf mijn stem heb gevonden….dat is de volgorde hoe het voor mij gewerkt heeft.
Ja! Singing is my medicine!
Flash forward 2023: Ja, ik vind het soms nog steeds spannend én het is zó heerlijk, fijn, helend om te zingen. De afgelopen 2 weken voelde ik me bijna dagelijks met vlagen wat bleghhh, een beetje zo’n onbestemd, vervelend, onrustig, moedeloos gevoel. Ik kan dan verdwijnen in social media en snaaien, maar nu pakte ik juist vaker mijn gitaar. Ookal voelde ik niet per se zin om te zingen, ik pakte mijn gitaar en zong.
En het bracht me aanwezigheid in plaats van vluchten, beweging in mijn gevoelens in plaats van ze te dempen en te negeren, verbinding in plaats van afgescheidenheid, opluchting en opening in plaats van afgeslotenheid…
Eén van de liedjes die ik heb gezongen heb ik onderaan deze nieuwsbrief voor je opgenomen, ik hoop dat jij er ook van geniet!
Dus ja! Singing is my medicine! Ik start in oktober zelfs weer met zangles, om nog meer te ont-dekken! En naast dat het dus zo helend is voor mij, deel ik dat ook heel graag met jou! Zowel in mijn ceremonies, als ook tijdens behandelingen….
Ik verwelkom je graag!
