Boos, boos, zó boos! En zó verdrietig…

Boos zijn over het overlijden van mijn moeder….een dierbare vriendin noemde de laatste tijd een paar keer dat ze dat nog bij mij voelde. En ik kon er helemaal niets mee… Mijn grote schrik en diepe verdriet, het vergaan van mijn wereld, dat had ik allemaal al wel bewust en ik on ook zien wanneer dat getriggerd werd in het hier en nu…maar boos, hoe dan? Voor haar was het immers ook zó verdrietig geweest: 29 jaar zijn, al vier jaar ziek zijn en dan en je man en twee kinderen van 4 jaar en bijna 6 jaar achter moeten laten. Te weten dat je je dochters niet zult zien opgroeien. Dat je dood gaat…ze had hier toch zelf ook niet voor gekozen…hoe kon ik daar nou boos om worden..?

Maar ik had wel al lang opgemerkt dat ik buiten proportie boos kon worden, vooral op mijn Lief. Als ik me niet serieus genomen voelde, als ik voelde dat hij niet helemaal eerlijk was, iets niet uitsprak, iets niet wilde of kon voelen, zien, erkennen. Als ik het gevoel had dat ik werd buitengesloten. Uit m’n vel sprong ik dan!

Tijdens een ceremonie afgelopen week met mijn Lief en een andere dierbare zuster, ging ik de diepte in…werd ik mee de diepte in genomen. Ik kwam weer uit bij mijn innerlijke kleine meisje, bijna 6 jaar, wiens moeder net was overleden. Dood.

Na het eerste verdriet voelde ik in één keer zo’n boosheid omhoog komen…ik voelde me verraden, heel erg verraden, totaal verraden! Dood, ze was gewoon dood gegaan, mijn moeder was dood! En íedereen wist dat ze dood zou gaan, behalve ik! Mijn vader, mijn opa’s en oma’s, ooms en tantes, de buren, mijn kleuterjuf…íedereen wist dat ze dood zou gaan…zélfs mijn moeder wist het. En ik niet! Boos, boos, boos…zo ongelooflijk boos!

En tijdens de ceremonie werd ik me zowel heel erg bewust van deze boosheid, als van het besluit dat ik onbewust op dat moment heb genomen en dat totaal in mijn systeem zat: niemand zal mij ooit nog voor de gek houden! Nooit meer! Niemand sluit mij ooit nog buiten!

Tijdens de ceremonie wisselden het verdriet en de boosheid elkaar in golven af…de tranen die bleven stromen en de boosheid die door mijn systeem heen bleef golven. En ik kon er bij blijven, zonder het naar buiten te projecteren. Voelen, voelen, voelen…huilen, huilen, huilen, ademen, ademen, ademen…

Mijn Lief was hier getuige van (en iets meer op de achtergrond mijn lieve zuster ook). Op een gegeven moment had ik het zelf zo ver doorvoeld dat ik hem kon aankijken….en alles kon laten zien…kon laten stromen…naar de volgende laag… Dat ik het kon uitspreken…En hij kon het zien, écht zien, horen, écht horen…er helemaal bij aanwezig blijven, zonder te proberen iets te redden, iets te troosten, of iets te ontwijken…helemaal aanwezig, hij en ik.

Langzaam werd het wat rustiger in mij. Helderder. Kon ik zien hoe dit meisje in mij steeds in gevecht ging, ze kon niet anders, ze had immers met heel haar wezen besloten dat ze nooit meer voor de gek gehouden zou worden… Maar ik ben dit meisje niet meer. Ja zeker, ze leeft in mij. En ik mag voor haar zorgen, als volwassen vrouw van 43 jaar. Ik mag haar geruststellen en hoef niet meer vanuit dit onbewuste stuk te reageren. Kán dat zelfs niet meer, omdat het zó helder is geworden. Alsof twee beelden die in elkaar zaten (de volwassen vrouw en het kleine meisje) uit elkaar geschoven werden, zodat er een helder beeld tevoorschijn kwam. Dit ben ik en dit is mijn innerlijke meisje…

Met de rust en helderheid die er langzaam kwam in mij, kwam er ook een zachtheid, tederheid en liefde naar mijn moeder in stroming. Kan ik haar weer meer toelaten, wie weet komen er ook weer meer herinneringen terug… Ik lijk zo op haar…

Lieve mama, ik eer jou.

Lieve mama, ik eer wat van jou in mij verder leeft.

Lieve mama, ik eer mij, mijn zusters, het leven en de liefde.

Lieve mama, ik leef en heb lief.

Zo voelt mijn hart weer een stuk geheeld…de (onbewuste) overtuiging dat mijn moeder (en dat geprojecteerd op álle vrouwen) en zelfs het Leven zelf niet te vertrouwen zijn, lost op, laat los door deze diepe bewustwording…

En lieve schat, mijn Man, ik eer jou, dankjewel dat je zó aanwezig was in dit proces en dat we naast elkaar mogen staan, in Liefde.