Buigen en niet-weten
De afgelopen paar weken komen de thema’s ‘Buigen’ en ‘Niet-weten’ langs…
Wat als ik het niet-weet….wat als ik óók niet weet, wat mijn zoon precies nodig heeft om gelukkig en ontspannen te zijn? Net zoals hij dat zelf geregeld ook niet weet… Ik kom dan in een reactie dat ik denk (en vind) dat ik dat dan wél moet weten. Ik moet het oplossen! En als ik denk de oplossing gevonden te hebben dan zal ik dat regelen en voor elkaar krijgen ook!
Dat vind ik ook prachtig…ik houd van de energie van de moederleeuwin! Zowel in mij als in andere vrouwen…
Maar als ik níet weet wat ik kan doen, dan kom ik in machteloosheid, radeloosheid en frustratie! Wordt die kracht explosief…en kan ik me zó ontzettend alleen voelen!
Het niet-weten van alle moeders…
Samen met een lieve vriendin stemden we hier verder op af en kwamen we eerst bij mijn moeder…en de uitnodiging om haar steun te voelen. Níet haar oplossing, maar naast elkaar te zitten en het sámen niet te weten… Verbonden met álle vrouwen, álle moeders, die het ook niet wisten…
Zoals ik het ook sámen met Oscar ‘niet-mag-weten’… “Os, ik heb ook de oplossing niet…dat is hoe het nu is. Maar laten we samen gaan ont-dekken wat werkt voor jou.”
Twee dagen later stond ik als representant in een opstelling en stond ik tegenover mijn lot (het lot is alles wat een persoon gemaakt heeft tot wie hij of zij is geworden). Eerst ongenaakbaar en uiteindelijk was ik wel in contact met mijn lot, maar pas toen ik mijn hoofd kon buigen ontspande ik écht en begon het leven weer door mij heen te stromen. En realiseerde ik me het kado uit deze opstelling voor mij persoonlijk. Ik heb mijn hoofd te buigen…
- Te buigen voor Oscars lot…
- Te buigen voor mijn eigen lot…
- Te buigen voor het leven…
- De illusie los te laten dat ík bepaal…
Het leven stroomt en ik heb de keuze om me daar door te laten bewegen, in overgave vanuit een diep weten en vertrouwen. Of er heel hard tegen te vechten als ik het als lastig en zwaar ervaar, heel rigide te worden en ergens ook bóven het leven te gaan staan… Daar wil ik niet voor kiezen.
Dus ik buig…
Niet alleen als het heerlijk is om me op die stroom te laten bewegen. Niet alleen als het een beetje lastig is. Maar ook als het héél erg moeilijk is en ik níets liever zou willen dan het op te lossen…
En gisteren, tijdens de Cacao-ceremonie in Sisterhood was me láten bewegen en láten dragen ook zo het verlangen wat ik voelde… Door Moeder Cacao, door het Ceremoniële Veld, door Zusterschap, door de Muziek… En wat heb ik dat diep ervaren…dat ik word gedragen, word geleid, word bewogen, zelfs word gezongen…
Ik hoef ‘alleen maar’ aanwezig te zijn in overgave…!
Ik voel diepe diepe dankbaarheid!
En een diepe diepe buiging…
