Een liefde-volle, no escape, no-nonsense spotlight
Afgelopen donderdag deelde ik over twee hele waarde-volle inzichten. Over waar ik volledige commitment (!) naar voel, van waaruit ik ten diepste mijn leven wil leven. Dat is nogal wat…
“Ik zal mijzelf en mijn pad niet verlaten, daar net niet helemaal trouw aan zijn, uit angst om mijn Lief te verliezen…”
“Ik zal mijn Lief niet vragen zijn pad te verlaten, daar net niet helemaal trouw aan te zijn, uit angst om hem te verliezen…”
Als ik zulke diepe realisaties deel, dan gebeurt er dus meteen heel veel… Op de één of andere manier werkt het anders dan wanneer ik deze realisaties of inzichten voor mijzelf houd. Of het alleen nog maar met een paar dierbaren deel. Dan is het nog een soort van ontdekking voor mezelf, krijgt het nog koestering, kan het zich nog verder ontvouwen…dat is een mooie en belangrijke fase… En het vraagt ook om een vervolg. Want als ik het zo voor mezelf houd en blijf houden, dan kan ik er op de één of andere manier ook nog wat omheen bewegen, kan het vertroebelen, minder plek innemen… Het is dan gewoon minder helder, minder écht…ik hoef er dan nog niet écht helemaal voor te gaan staan. Het is dan nog niet geboren…
En zoals een baby in de diepe wateren van onze baarmoeders geliefd, gekoesterd en gecreëerd wordt om uiteindelijk geboren te worden, zo willen deze inzichten ook geboren worden, ín de wereld gemanifesteerd worden. Zodat het licht er op kan schijnen…en dan heb ik er ook écht voor te gaan staan…
Na het delen van deze realisaties, was het alsof er de afgelopen dagen een soort van vergrootglas of spotlight vanuit dit bewustzijn scheen. Dit vergrootglas heb ik zelf gecreëerd, doordat ik mijn commitment zo in woorden het universum in gezonden heb. Het leven heeft me de afgelopen dagen steeds laten zien waar ik hier zelf nog niet trouw aan was…
Oepsiedoepsie en au…! 
Waar ik heel subtiel, voorheen onbewust, mijn Lief nog onderbrak, in de rede viel, of probeerde te beïnvloeden. Op momenten dat ik zelf onzeker werd…van de helderheid, kracht, liefde, toewijding en grootsheid die ik bij hem waarnam.
Dat ik zijn oude patroon dacht te herkennen, terwijl het daar alleen maar op leek en het in werkelijkheid ging om mijn eigen schaduwstuk aan te kijken, te voelen en door te laten stromen…zonder er aan vast te klampen, in een verhaal of een (slachtoffer)rol te verzanden…
Het kleine meisje in mij te zien en te erkennen, dat steeds heeft moeten vechten en strijden, voor rechtvaardigheid, om gezien te worden, om goed genoeg te zijn… (wat ook iets karmisch is, in vorige levens ook een thema was, daarom is het waarschijnlijk ook zo hardnekkig….). Wat kan ze doen nu dit niet meer nodig is in de relatie…als dat hetgeen is dat ze zóóóó goed kent..? Wat als dat moeten strijden om gezien te worden en erkent te worden weg valt…? Dan gaat ze naarstig op zoek naar mogelijke signalen dat ze nog wel moet vechten, dat het nog wél onveilig is… En iedere keer weer mag ik haar geruststellen én liefdevol begrenzen…
Dus….
“Ik zal mijn Lief niet vragen zijn pad te verlaten, daar net niet helemaal trouw aan te zijn, uit angst om hem te verliezen…of omdat ik mijn eigen onzekerheden en beperkende overtuigingen niet wil voelen…”
Dit vraagt van mij dat ik écht ga staan, in mijzelf, in de relatie, in het Leven! Helemaal gaan staan en álles wat in mij leeft te omarmen, te verwelkomen, te bezielen én te belichamen! Daar zelf als een koningin bedding aan te geven, in de liefdevolle bedding en verbinding van deze relatie. De prachtige, waarachtige en wijze vrouw die ik ben helemaal uit te nodigen en de ruimte te geven.
“You don’t serve the world (nor yourself) by playing small…”
Ook niet door jezelf op te blazen, uiteraard… Maar helemaal je ware grootte te zijn, te leven. Oeh….daar komt een nieuw commitment aan geloof ik… Dat mag eerst nog verder in mij gevoed en gekoesterd worden, vorm krijgen, voordat ik geboorte zal geven aan dit commitment en er al het licht op zal laten schijnen…
Art by Victoria Grinko
