Een moeilijke en intense periode in mijn leven
…en wat mij heeft gered, gun ik jou ook! ❤
Afgelopen zaterdag was ik op een fantastische plek in Utrecht, Fort Blauwkapel. Echt een stukje paradijs op aarde. Ik fietste het fort op en raakte meteen ontroerd. Geraakt door de prachtige omgeving en de energie. Ik was daar om een tipi te bekijken als mogelijk nieuwe locatie voor de Vrouwencirkel Utrecht.
Ik raakte in gesprek met de eigenaresse en er bleken wat overeenkomsten in onze levensverhalen te zitten, onder andere het alleenstaand moederschap. Op een gegeven moment vroeg ze enigszins verwonderd: “Maar…heb jij geen burn-out gehad dan?” “Euhmmmm…nee…” antwoordde ik.
Intense periode in Bolivia…
Ik heb met haar gedeeld over de tijd dat ik getrouwd was en in Bolivia woonde. Over hoe ik daar in mijn huwelijk steeds weer mijn grenzen heb verlegd. Steeds weer over mijn eigen grenzen heen ging en liet gaan. Ik ben heel lang doorgegaan, heb heel lang gevochten voor mijn huwelijk. Omdat ik mijn droom niet op wilde geven en omdat ik wilde dat mijn zoontje met zijn vader en moeder op zou groeien. Totdat ik besefte dat het nooit op zou houden…
Ja, ik weet het…zeg nooit nooit…maar toch…op een gegeven moment was er zo’n sterk innerlijk weten… ‘dit houdt nooit op!’. Toen realiseerde ik me ook dat ik niet het voorbeeld gaf dat ik zou willen geven aan mijn zoontje. Ik wil dat hij opgroeit in een liefdevol, respectvol en veilig thuis. Niet in een huis vol ruzie, pijn en bedrog. En toen die twee dingen zo helder werden was mijn ticket snel geboekt en waren mijn koffers snel gepakt.
Intense periode in Nederland…
Zo landde ik op een dag eind november 2013 op Schiphol, met al mijn bezittingen in twee koffers en een rugzak, mijn zoontje aan de hand en zwanger van mijn dochter. Begon het regelen van de echtscheiding en de zoektocht naar een huis. Na binnen 6 weken 4 keer te zijn verhuisd, vond ik een huisje voor ons waar we nu nog steeds wonen.
Ondertussen was uit onderzoeken in het ziekenhuis gebleken dat mijn zoontje doof was en geopereerd moest worden. Hij heeft gehoorimplantaten gekregen, we gingen gebarentaal leren, kregen begeleiding thuis en hij ging twee dagen in de week naar een peuterbehandelgroep voor dove kinderen. Toen ik met mijn zoontje in een wat rustiger vaarwater belandde, werd mijn dochter geboren en kwam er de zorg voor een lief klein meisje bij.
Waarom deel ik dit allemaal met jou?
Omdat ik me afgelopen zaterdag weer heel erg bewust was van wat ‘mijn redding’ is geweest in deze intense tijd. De verbinding met andere vrouwen…eerst bij een vrouwencirkel in Bolivia en bij thuiskomst hier in Nederland weer bij mijn vriendinnen. De warmte, liefde, begrip, aandacht en liefdevolle zorg en aanwezigheid van andere vrouwen. Naast praktische hulp samen eindeloos praten, huilen, knuffelen, stil zijn en lachen!
En zusterschap is wat ik iedere vrouw gun! Daarom organiseer ik één keer per maand met een vriendin (uiteraard 😉 ) een vrouwencirkel. Dat doen we rond nieuwe maan en het samenkomen is gericht op aanwezig zijn, in je lichaam zakken en delen met andere vrouwen. Niets moet en alles mag. Deze avonden zijn er voor jou!
Is Utrecht te ver weg voor je, zoek dan eens uit of er bij jou in de buurt een vrouwencirkel (of Rode Tent, zo worden ze ook wel genoemd) wordt georganiseerd. Of start er zelf één….:-).
Ik wens je heel veel warm contact met andere vrouwen toe!
