Gewoon, het leven…
Volgend jaar neem ik de week vóór de Kerst óók vrij! Of in ieder geval vanaf Midwinter…jemig zeg, die laatste loodjes…
Terwijl mijn ziel zich al lang en breed in haar berenhol bevond, daar al heerlijk opgekruld lag…ging ik nog even door…maar nu ben ik daar als geheel aangekomen!
En wat was het een prachtige week om dit jaar mee af te sluiten…ik voel me super dankbaar!
Na vorige week de opleiding tot Borstweefselbehandelaar te hebben afgerond, had ik afgelopen week het op-één-na-laatste blok van de jaaropleiding Familieopstellingen bij het IVSW.
Zelf heb ik dit opleidingsblok twee keer begeleid…en iedere keer als ik dat doe, voel ik bij aanvang een beweging in mezelf om te willen verdwijnen…to dissolve, compleet!
Tjeetje wat vind ik dat spannend, voor zo’n groep en de oordelende ogen die ik daar op projecteer! Niet zozeer op de individuen in de groep, maar wel op de groep als geheel.
De groep schijnt voor de ogen van je moeder te staan…
Dan denk ik weer even dat ik daar nog een opstelling over moet doen, waarom ik dat nog zo spannend vind… Mijn hoofd denkt dat, goeie vluchtstrategie, terwijl mijn hart al lang weet dat dat onzin is…
Ik heb het namelijk alleen maar te dóen en te vóelen. Er bij aanwezig te zijn, mezelf bedding te geven. Mezelf toestemming te geven om te ontdekken en te leren en daar plezier in te hebben. Te mogen struikelen en weer verder te gaan, stap voor stap… Moedig te zijn!
Tot in het oneindige opstellingen doen (of andere vormen van traumatherapie) heeft volgens mij namelijk helemaal geen zin…
Steeds weer naar de heftigheid en intensiteit van de traumatische ervaring teruggaan is op een gegeven moment niet helend en niet helpend meer. Het systeem/de opstelling zelf laat dat overigens ook heel helder zien…de energie zit er dan niet meer op.
- Dat wat gezien wilde worden is gezien…
- Dat wat gevoeld wilde worden is gevoeld…
- Dat er opgehaald wilde worden is opgehaald…
- Dat wat begrenst mocht worden is begrenst…
- Dat wat geheeld wilde worden is geheeld…
Natuurlijk kom je daar verschillende lagen in tegen, als een ui die je afpelt, steeds weer een laagje dieper. Ik heb zelf in héél veel opstellingen gestaan waarin ik iedere keer wéér m’n moeder en m’n geschrokken innerlijke meisje mocht omarmen. Óók als ik een vraag had waarvan ik van tevoren dacht: dit heeft écht niets met mijn moeder te maken!
Maar op een gegeven moment is dat klaar. En dan…kom je in het echte leven je triggers nog gewoon tegen!
Er heeft misschien heling plaatsgevonden op een diep niveau, maar daarmee is de conditionering nog niet meteen uit je cellen…
Dat vraagt toewijding, commitment! Om iedere keer dat het spannend is aanwezig te blijven én je stappen te blijven zetten. Zodat die conditioneringen overschreven kunnen worden met andere ervaringen.
Niet weer er uit te stappen. Niet eerst nóg een sessie te moeten doen voordat je verder kunt. Nee. Gewoon, midden in het leven…je stappen blijven zetten.
Feel the fear and do it anyway!
Mét je innerlijke kind op schoot, of aan de hand… Klaar voor een nieuw verhaal!
En magisch als het leven is….dat was ook precies de plek waar de vrouw zich bevond die ik vandaag tijdens een individuele Wombhealing-ceremonie mocht begeleiden.
‘Het is klaar’ waren haar letterlijke woorden.
Het oude verhaal dient mij niet meer. Ik heb er alle schatten uitgehaald die er voor mij in zaten, en nu is het tijd om verder te gaan.
Stap voor stap voor stap… krachtig, liefde-vol, Leven!
En ik stap nu vol overgave mijn Wintertijd in…Rusten, slapen, schrijven, lezen…
