Over magie, cacao en herinneringen in iedere cel van je lichaam
Herinneringen aan vroeger…ik heb ze bijna niet. Ik heb één herinnering aan mijn moeder waarvan ik écht zeker ben dat het een herinnering is en niet iets wat mij later is verteld of dat ik het me herinner van foto’s. En van de dag van de crematie heb ik drie herinneringen. Dat is het.
Blijkbaar was het zo traumatisch dat alle herinneringen diep zijn weggedrukt.
Als ik in sessies terugging naar mijn kindertijd, ging het altijd over de pijn, het verdriet en het trauma van haar ziek zijn en overlijden. Maar laatst kreeg ik voor het eerst een inkijkje in hoe ik was als klein meisje was…. zó verbonden met de magische wereld!
Ik houd ontzettend van de natuur. Van de zee, de bergen, de woestijn, het bos, rivieren, de jungle…maar als ik écht moet kiezen, dan kies ik bos! Omdat ik in het bos de magische wereld zó kan voelen. Die zachte, subtiel zinderende energie. Uitnodigend, aardend, verlichtend, hartopenend, verbindend met alles wat leeft. Ik voel me dan heel beschermd, geliefd en onderdeel van het geheel. Eén met de bomen met hun dikke stammen en stevige wortels, het getjilp van de vogels, het geruis van de bladeren in de wind, de stilte van paddestoelen en de magie van mos.
Het was zo helend, heel-makend, om dat wonderlijke magische eindelijk ook weer bewuster toe te laten, te omarmen. Mijn innerlijke meisje niet meer alleen te associeren met pijn, schrik en verdriet, maar ook met verwondering, puurheid, onbevangenheid en magie.
Toen ik een paar dagen later dit proces verder aan het integreren was tijdens een cacao-ceremonie, thuis met mijn Lief, kwam de zin in me op: het kán gewoon niet zo zijn dat ik geen herinneringen heb aan mijn moeder. Ik was bijna zes, er móeten herinneringen in mij zijn! Daar wil ik me voor openen…daar hoef ik me alleen maar voor te openen…
En ik werd heel stil, in afwachting. Haar ogen? Haar lach? Haar stem? Wat zou ik me gaan herinneren? Het was zo mooi…de herinnering kwam niet als een beeld, of een geluid. De herinnering kwam niet uit mijn hoofd, de herinnering diende zich aan uit al mijn cellen!
De cacao had mijn hart al zo geopend, de liefde door mijn lijf laten stromen en al mijn cellen wakker gekust. Heel subtiel, dat is hoe ik de werking van cacao ervaar….als een warme, liefdevolle, openende stroom…een uitnodiging om de liefde en subtiliteit overal toe te laten.
De herinnering die voelbaar werd in al mijn cellen…ik was een baby, bloot, en ik lag in mijn moeders armen, tegen haar buik en borst aan. Overal om mij heen was zij…alles om mij heen bestond uit mijn moeder, er bestond niets anders. Er werd voor me gezorgd, ik werd gedragen, er werd onvoorwaardelijk van me gehouden en ik was veilig. Veilig geland op aarde, bij mijn moeder.
En ik realiseerde me dat dát het grootste geschenk is dat ik van mijn moeder heb mogen ontvangen…ik wéét diep in al mijn cellen hoe het is om van gehouden te worden. Ik weet diep in al mijn cellen hoe het is om me veilig en geborgen te voelen. Ik weet diep in al mijn cellen dat ik me veilig kan hechten. Wat er ook allemaal gebeurd is daarna….deze imprint heb ik meegekregen. Deze liefde en veiligheid is diep in al mijn cellen verankerd, van daaruit leef ik…
Dankjewel allerliefste mama!
P.S. Wil je ervaren wat ceremoniële cacao jou brengt? Dat kan! Hier lees je meer over de mogelijkheden, welkom…
