Vergeving (BOLIVIA)

Vergeving… Ik heb er niet zoveel mee… Allereerst een diep gevoel dat het niet aan mij is om een ander mens, een medemens, te vergeven. Ik ben God niet…

Om vergeving vragen

Om vergeving vragen klopt voor mij ook niet. Alsof het evenwicht van geven en nemen daardoor nog verder uit elkaar wordt getrokken… Stel ik heb iets gedaan wat niet oké is. Op een bepaalde manier, letterlijk fysiek/in de materie, danwel energetisch heb ik dan iets van de ander genomen. Dus ik sta al in de schuld. En dan vraag ik de ander óók nog om mij te vergeven. Oftewel ik vraag nóg meer, de disbalans wordt nóg groter! Ik kan natuurlijk wel zeggen dat het me heel erg spijt. Want dan houd ik het bij mij. Dan deal ik zelf met wat ik heb gedaan. Dan neem ik zelf mijn pijn en verdriet van dat moment. In plaats van dat bij de ander neer te leggen…

Dit thema van vergeving diende zich de afgelopen week aan. Met name toen ik in Cochabamba was. Bij mijn (ex-)schoonfamilie. De familie van mijn ex-man.

In mijn element

De 13 dagen daarvoor bij het Titicacameer was ik me echt in ‘mijn’ element. Voelde ik me diep verwelkomd, ontvangen, schoongespoeld en opnieuw uitgelijnd en gekalibreerd, diep op cel- en zielsniveau. Het Titicacameer was ook in de vier jaar dat ik in Bolivia woonde echt ‘mijn plek’. Ongeveer twee keer per jaar ging ik daar heen. Daar kon ik ontladen en opladen. Ademen en meZelf weer her-inneren! Me laven aan de krachtige schone energie. Het deed me ook wel verdriet dat ik dit niet in de diepte met mijn ex-man kon delen. Maar bovenal, más que todo , was het mijn heilige veilige plek, mijn toevluchtsoord!

Nu, 12 jaar later, werd ik in de eerste plaats geroepen door het Titicacameer. Mocht ik me daar de vreugdevolle, liefdevolle en pure essentie van Eenheid weer her-inneren en in Verbinding brengen.

Eenmaal in Cochabamba was er een ontvangst in een grote liefdevolle bedding. Het was écht een heel warm bad waarin ik werd onthaald.

Rouwen

Het laatste half jaar dat ik in Bolivia woonde, woonden we in Cochabamba. Het dat was een héle intense tijd (die natuurlijk al zijn aanloop had daarvoor in La Paz).

Nu ik weer in Cochabamba was, opende dat veld zich ook weer in mij, diende het zich aan. Niet meer in de heftigheid en intensiteit van toen. Eerder tegenovergesteld, juist heel zacht klopte het aan… Het was meer dat het zich aandiende om verder te louteren. Om meer ontvangen te worden. Door mij.

Natuurlijk heb ik gerouwd en verwerkt toen ik terug was in Nederland. Terwijl het Leven me ook uitnodigde/opriep om door te gaan, in de zorg voor (en genieten van!) mijn twee kinderen. Maar omdat ik de plek waar alles gebeurd was letterlijk heel ver achter me had gelaten (zo’n 10.000km en de Atlantische Oceaan er tussen), had ik daar blijkbaar ook een deel van mijzelf achtergelaten.

Onschuld ophalen

In contact met mijn schoonzussen dienden de tranen zich zo nu en dan aan. Tranen die niet overweldigend waren of vernauwden, maar die openden en verzachten. Waardoor er tijdens de tranen tegelijkertijd zowel verdriet als vreugde voelbaar was… Het toelaten en uitnodigden wat nog gezien, gevoeld en opgehaald wilde worden.

Mijn onschuld… Mijn onschuld mocht ik weer ophalen… Samen met mijn vreugde…

De onschuld die destijds was doorgeschoten in haar schaduwkant: naïviteit. Want alles in mij én buiten mij schreeuwde mij toe dat het niet klopte. Dat mijn ex-man niet eerlijk was. Maar ik kón en wílde het niet zien, niet erkennen. Ik weigerde. Ik kon niet stoppen met doorgaan, met blijven vechten, blijven geloven, blijven willen dat het anders was… Totdat de realisatie zó vol binnen kwam dat het bedrog niet zou ophouden dat ik er écht niet meer omheen kon. De relatie beëindigde en terug ging naar Nederland.

Wat heb ik me lang schuldig gevoeld… Om al mijn lelijkheid, fouten en struikelen. Vooral onbewust, wat dan soms weer even bewust werd…

Mezelf ophalen

En sinds Cochabamba kan ik haar weer helemaal zien, de vrouw die ik toen was. Ik zie haar met in mijn ogen zóveel liefde en mildheid. Zoals ik ook naar een andere vrouw zou kijken die dit zou hebben geleefd.

Te zien dat ik destijds álles heb gegeven wat binnen mijn vermogen lag. Met zoveel liefde kan ik naar mezelf van toen kijken… Oh wat was ik jong en wat was ik naïef. Een jonge moeder in een wildvreemd land, in een hele kleine gemeenschap in de Andes. Alleen. Overleven. Wat heb ik ongelooflijk mijn best gedaan om er wat van te maken. Met al mijn liefde, onvolmaaktheden en goede intenties.

Deze jonge vrouw, met haar kwaliteiten van onschuld, vreugde en vertrouwen, heeft haar plek weer ingenomen in mij… We zijn weer één.

Geen vergeving, wél verwelkomen!

Ook haar, mijzelf, hoef ik niet te vergeven. Ik hoef alleen maar te erkennen, werkelijk ten diepste te erkennen, dat het is gegaan zoals het is gegaan. Dat er niets mis was met haar/mij en ook niet met hoe het is gegaan. Want zo is het gegaan.

Dus in plaats van te vergeven…buig ik en zeg ik ‘JA’. Kijk ik mezelf in de ogen, óók op de foto’s van toen die ik hier deel… Zeg ik ja tegen hoe het is gegaan, ja tegen mezelf, ja tegen mijn leven, het Leven.

En heet ik mezelf welkom, ten diepste welkom. Ik ben zo blij dat ik weer meer met mij ben…een heel wezenlijk deel van mezelf heb opgehaald. Ik sla m’n armen om haar, om mij heen en laat de liefde, de zachtheid en de onschuld stromen. Zucht eens diep…en glimlach…

Verlang jij er ook naar jezelf in de diepte te ontmoeten, bevroren en achtergebleven stukken van jezelf op te halen. Welkom voor een innerlijke reis in één van mijn behandelingen: