Ben jij trouw aan jezelf?
Ik werd er onlangs mee geconfronteerd dat ik een gedachte had over trouw zijn aan mezelf, in mijn relatie, die niet overeen bleek te komen met de werkelijkheid… Samen met mijn Lief zat ik op de bank en waren we verwikkeld in een verhitte discussie. Over een onderwerp dat de afgelopen twee jaar al tot de nodige verhitte discussies heeft geleid. De ene keer ontsteek ik in vuur over dit onderwerp, een andere keer word ik heel verdrietig, dan weer word ik meer apathisch, geef ik een soort van op…en uiteraard zijn er ook momenten dat ik hier heel helder over kan zijn. Maar goed, de laatste keer was ik nogal vurig en riep ik op een gegeven moment iets in de trend van: “Ik ga dit écht niet nog twee jaar doen zo, dat doe ik écht niet, dan ben ik weg!”
En toen…viel er een stilte…keken we elkaar aan…en wisten we allebei dat dat niet waar was. Oh wat is dit een oud patroon van mij! Dat mij zo ongelooflijk gediend heeft… Ik kan altijd nog gáán. Dan weet ik zeker dat ik het goed heb, dat ik me wel red. Ik kom altijd wel weer op mijn pootjes terecht.
* Toen ik uit huis ging…snakkend naar ademruimte en mezelf ontdekken.
* Toen ik na 9 jaar bij mijn jeugdliefde wegging…om de wijde wereld in te trekken en andere stukken van mezelf te gaan leven; me in Azië te verdiepen in yoga, mediteren, Boeddhisme en Reiki.
* Toen ik de commerciële wereld verliet…om in de jeugdhulpverlening te gaan werken.
* Toen ik Nederland verliet…om vrijwilligerswerk in Bolivia te gaan doen en de Spaanse taal, de taal van mijn hart, te gaan spreken.
* Toen ik Bolivia en mijn geliefde verliet…om in Nederland te herstellen van een hernia en hier een bestaan samen voor te bereiden.
* Toen ik Nederland opnieuw verliet…om te emigreren naar Bolivia en daar een gezin te stichten, een leven op te bouwen en diep te verbinden met de wijsheid en de natuur daar.
* Toen ik Bolivia en mijn toenmalige echtgenoot verliet…om weer rust en vooral mezelf terug te vinden in Nederland en hier mijn twee kindjes een veilig en warm thuis te bieden.
* Toen ik mijn veilige thuishaven Utrecht verliet voor Arnhem…omdat mijn hele systeem me duidelijk maakte dat ik dáár moest zijn, terug naar de Veluwe…mijn roots.
* Toen ik Arnhem, waar ik net zo’n fijn, warm thuis had gecreëerd, na 2 jaar alweer verliet…om in Zutphen te gaan samenwonen met mijn Grote Liefde…
Dus ja…ergens een punt achter zetten, dat ken en kan ik wel. Opnieuw beginnen, het grote onbekende tegemoet, dat ken en kan ik ook.
Maar blijven…kan ik dat ook?
Ik dacht dat ik vanuit goed voor mezelf zorgen, trouw zijn aan mezelf, altijd nog zou kunnen gaan. Tenslotte kán en wíl ik niet meer anders dan trouw zijn aan mezelf! Ik heb mezelf al te vaak verlaten. Als kind had ik écht geen andere keus. Maar later ben ik dat patroon gaan herhalen, mezelf verlaten om goedgekeurd te worden, om er te mogen zijn… Pas als ik mezelf écht helemaal was kwijtgeraakt, als ik écht niet meer kon, dan ging ik. Je moet tenslotte niet zomaar opgeven, er wel voor vechten…nóg zo’n overtuiging. 😉
En wat was het na de eerste verwarring met mijn Lief laatst op de bank fijn om te voelen: als ik trouw wil zijn aan mijzelf, dan heb ik te blijven in deze relatie! Dat is namelijk de bedoeling, dat wéét ik, niet met mijn hoofd, maar met hart en ziel! En tegelijkertijd liet ook een angst zich voelen: oh jee, als gáán altijd een laatste oplossing, redmiddel, is geweest en dat nu geen optie meer is…wat dan? Dan….liefhebben, ademen, zacht zijn, voelen, uitreiken, ,glimlachen, goed voor mezelf zorgen, mijn grenzen bewaken en dankbaar zijn. Héél erg dankbaar zijn… Ruimte voor (dankbaar) Zijn!
Schat, ik blijf! 🙂
