Zelf doen…maar niet Alleen!

Vanmorgen tijdens de intake voor een Wombmassage kwam er een oud bekend thema langs…iets dat veel vrouwen zó goed kennen…Sterk zijn, flink zijn, denken het wel alleen te kunnen doen, te moeten doen…oh wat kunnen we veel, we gaan maar door…!

Zelf (her)ken ik het thema goed in de uitspraak “Ik doe het wel (weer) alleen!”Oh wat heb ik dat vaak boos geroepen, de woorden bijna uitgespuugd…met een dichtknallende deur er achter aan. En daarna de woorden “Ga maar weg!”

Maar ook: “Ik doe het liever alleen…” Die klinkt al veel zachter, maar komt ook vaak uit een overlevingsmechanisme voort. Controle willen houden…anderen niet toe hoeven laten…kwetsbaarheid niet te hoeven laten zien… Of misschien wel juist een soort van slachtofferschap op je nemen…dan kun je anderen verwijten blijven maken…

En oh wat kan/kon ik dat op een bepaalde laag goed. Het alleen doen…Gewoon nog een tandje erbij…Schouders er onder…Doorzetten…Het moet nou eenmaal gebeuren…Iemand moet het doen…Zo erg is het niet, dit kan ik best (ook nog)…Ik red me wel…

Maar op de onderlaag schreeuwde ik juist om het níet (meer) alleen te hoeven doen…In Bolivia, toen mijn huwelijk helemaal op zijn gat lag en ik me vreselijk eenzaam en wanhopig voelde, heb ik voor het eerst kennisgemaakt met zusterschap, met een vrouwencirkel. Nog steeds voelen deze vrouwen als mijn hermanas (zusters) en voelt het als dat deze cirkel mij heeft gered.

Ik was het allemaal zó alleen aan het doen, dat ik niet eens meer door had hoe alleen ik het aan het doen was…pure survivalmode…

En daar in die cirkel deden we een oefening waarin er een spiegel rond ging en we één voor één in de spiegel keken en deelden wat we zagen. Ik kon geen woord uitbrengen…ik had mezelf al heel lang niet meer op deze manier in de spiegel aangekeken…en ik kon alleen maar huilen. Heel hard huilen…Mijn hermanas kwamen om me heen zitten, heel dicht bij mij…in koestering…in gedragenheid…in herkenning…gewoon samen zijn… Zoveel heling!

We hoeven het niet meer alleen te doen…die tijd is geweest. En steeds méér vrouwen worden hier bewust van…dat ze het misschien nog wel kunnen, maar niet meer willen…en daardoor eigenlijk ook niet meer kunnen…En of dat nou in een (grotere) groep vrouwen is, of met z’n tweeën… Samen in het vrouwelijk veld!

Door de andere vrouw(en) te worden uitgenodigd, om in haar/hun bedding je stappen te zetten. Zoals de vrouw op de massagetafel het vandaag zo mooi verwoordde, toen ik aan het einde van de massage haar handen pakte en deze zachtjes op haar buik legde: “Ik voelde me zo uitgenodigd om zelf voor mijn heling te zorgen” Wel zelf doen, zelf de stappen zetten, óók de stap om je te laten dragen…

Zelf doen, maar niet Alleen…