Berg Bugarach

Wow….Bugarach…wat een magische berg!

De klim omhoog was best een uitdaging: door geglibber door klei en modder onderaan, een behoorlijke klim uiteraard naar boven (1231m) met ook nog gladde stukken. En een behoorlijk stevige wind bij de top!

Maar oh, wat voelde ik me gedragen…en wat was het contact met de berg sterk! Door de bossen halverwege, met name zo geraakt in m’n hart. Bij de top zo geopend bij mijn kruinchakra. En tijdens de afdaling zakte ik weer zo heerlijk in m’n bekken…

Naast dat ik natuurlijk zelf behoorlijk m’n beenspieren moest gebruiken, voelde het ook echt als samenwerken… Door de Bugarach mee omhoog geholpen te worden. En uiteraard ook om een veilige afdaling gevraagd…en ontvangen.

Ik voelde zo’n diepe realisatie dat je een berg niet ‘overwint of bedwingt’. Een diep respect voor de voelbare kracht van de berg en de elementen…niet te onderschatten! En dankbaar dat we Bugarach helemaal tot de top hebben mogen beklimmen!

Zoals het natuurlijk in het leven ook gaat…er valt niets af te dwingen. Wat we kunnen doen is iedere keer weer onze stappen te zetten en mee bewegen met de stroom van het leven. In de diepe realisatie dat het leven NU is, in ieder moment, met iedere stap. En dat we ons mogen laten dragen, voeden en steunen door de Aarde en mogen laten bewegen door onze Ziel en door de Hemel. Overgave aan het Grote Geheel…niet boven het leven te gaan staan, maar ín het leven te gaan staan!

Het resultaat loslaten…

En daarmee los te laten ‘hoe het zou moeten zijn’… Zoals ik laatst ergens las en wat diep resoneerde: “Loslaten is de waarheid de ruimte geven.”

Tijdens de klim naar boven hadden wij zeker de intentie om naar de top te gaan. Maar we volgden het ook toen we voelden dat een pauze nodig was. Na onze pauze kwamen er al aardig wat wolken aan (we wisten dat het een paar uur later zou gaan regenen en we moesten nog weer helemaal naar beneden). We namen echt even de tijd om goed te voelen ‘wat de bedoeling was’. Zouden we tot hier gaan en een volgende keer naar de top? Was dat de bedoeling voor nu? Of zouden we wel doorlopen naar de top?

Toen kwam er een groep oudere mannen voorbij, zij gingen nog naar de top. Dat was het laatste zetje of teken dat nog nodig was. We liepen in 20 minuten naar de top, genoten daar een paar minuten en begonnen aan de afdaling.

Wat heerlijk! Wat een reis en wat een Leven!