En dit is óók waar…..dat geeft ruimte!
Over insluiting gesproken…over dat wat in het licht mag en gezien mag worden. Dat alles er bij hoort…wat een liefdevolle ruimte geeft dat!
Dit jaar was ik voor het eerst op het festival Hieros Gamos en tijdens de laatste dag was er een zogenaamde Fishbowl Sharing. Dat wil zeggen dat een groep vrouwen een sharing deed in een cirkel en een groep mannen daar in een grotere cirkel om heen zat. Als spaceholders, volledig aanwezig zijn…wat een helende ervaring is dat op zich al, in een kring van aanwezige mannen te zitten. Nadat de vrouwen hadden gedeeld wisselden de cirkels en hadden de mannen een sharing waarbij wij als vrouwen aanwezig waren. Zo dankbaar om bij zo’n krachtig en kwetsbaar moment van mannen aanwezig te mogen zijn!
We werden gevraagd om te delen welke vraag van de ceremonie van de voorgaande avond ons het meest geraakt had. Daar hoefde ik niet over na te denken. Dat was de vraag “Is er nog een ex-partner die je ergens excuses voor wilt maken?”. Voordat mijn hoofd daarop een antwoord kon geven antwoordde mijn lichaam al met een volle JA! En daar mocht ik tijdens de sharing dus over delen…
Toen mijn lichaam de stap naar voren al had gezet, kwam ik er pas achter aan wie en waarvoor ik excuses wilde aanbieden. Aan mijn ex-man, de vader van mijn kinderen…
Vanuit de diepte kwamen de tranen op en werd ik me bewust van iets wat ik nog niet eerder op deze manier gezien, gevoeld of gedacht had. Maar het lichaam weet en de baarmoeder heeft haar eigen-wijsheid. Ik voelde een diepe pijn opkomen voor het feit dat ik uit Bolivia ben vertrokken, terug naar Nederland, zonder hem en mét onze twee kinderen. Dat ik hem dus in zekere zin zijn kinderen heb afgenomen..!
Poeh, wat een verdriet en pijn kwam er los. En wat gaf mij dat een lucht en ruimte, om dit volledig toe te staan, te voelen. Om dit zowel vrij te geven als te omarmen. Helemaal in te sluiten.
Tegelijkertijd zijn er ook andere verhalen, die zijn óók waar… Hij heeft ons bijvoorbeeld laten gaan. En als ik teruggezet zou worden in de tijd, nu bijna vijf jaar geleden, zou ik exact dezelfde keuze maken. Ik zag echt géén andere uitweg, het was overleven.
Maar het ene verhaal maakt het andere verhaal niet minder waar! Sterker nog, ze bekrachtigen elkaar. En dat zet een enorme heling (heelwording) en verzachting in gang, dat geeft heel veel ruimte. Ruimte voor liefde, doordat ik die pijn volledig heb kunnen voelen en in de ogen heb kunnen kijken. In het licht heb kunnen zetten…met Moeder Aarde en prachtige vrouwen en mannen als getuigen. Ruimte om met zachte ogen, een open hart en een warme buik te kijken. Ruimte om er volledig mee te zijn.
En jij?
Is er een verhaal, een pijnlijke waarheid, van een ander waar jij je tot nu toe niet voor open kon stellen, omdat je dan van ‘je eigen waarheid’ af zou moeten stappen? Ik zou je heel graag uitnodigen om te proberen dat eens wél te doen, het kan écht naast elkaar bestaan. We hebben elkaar al zoveel pijn gedaan en het gaat er uiteindelijk niet om wie er gelijk heeft. Het gaat er om dat we het allemaal aan mogen kijken…
