Je plek innemen: sterven en herboren worden

Een kleine twee maanden geleden was ik uitgenodigd om plaats te nemen in een sistercirkel. Bijna een jaar geleden had ik al aangegeven graag aan te sluiten, maar toen was er nog geen plek voor mij. Nu was dat wel het geval, was er een poort voor mij opengegaan en oh, wat was ik daar blij mee. Vervuld. Dankbaar. Want het verlangen om bij die sistercirkel aan te sluiten was zo groot!

Zonder in details te gaan treden, dit is wat er gebeurde: met dat ik aansloot in de cirkel waren we ‘compleet’ met 13 vrouwen en dat bracht een verschuiving in de energie teweeg. En mijn plek bleek niet meer in deze cirkel te zijn, maar in een ‘buitencirkel’.

En ondanks dat ik het vólste vertrouwen voelde in de sister die deze cirkel heeft geïnitieerd, in haar zuivere intentie en afstemming, werd ik ook vól geraakt in mijn meest pijnlijke kindstuk: de wereld zoals ik dacht dat die was, waar ik me veilig en welkom voelde, zakte in één keer onder mijn voeten vandaan. Ik had niet eens meteen bewust die gedachten, maar de emoties overspoelden me direct en super intens. Ik kon geen woord meer uitbrengen en de tranen bleven stromen. Tegelijkertijd was er ook een deel van mij helemaal aanwezig dat alles kon waarnemen. Ik werd vol geraakt in deze oude pijnlijke overtuiging dat er geen plek is voor mij, dat ik er tóch niet écht bij hoor…én er was tegelijkertijd het vertrouwen dat dit nu gebeurde omdat het mocht gebeuren, op deze plek, bij een deze vrouwen. Dat dit niet voor niets nu gebeurde… Ik heb dit kindstuk al zo vaak aangekeken en doorvoeld, maar nu kwam het zó plotseling en ging het zó diep. Om vervolgens ook nog geconfronteerd te worden met me voor gek voelen staan en schaamte, denk (nog) niet goed genoeg te zijn…het gevoel van door de mand vallen. En ook díe gedachten kon ik waarnemen, wetende dat ze niet wáár zijn, en toch…voelde ik wél wat die gedachten met me doen. Me willen terugtrekken, weggaan, verdwijnen…

Sometimes when things are falling apart, they may actually be falling into place…

En oh wat ben ik trots op mezelf dat ik blééf! Niet alleen fysiek, maar ook in de energie. Ook al was er een beweging van gaan en terugkomen in mij, ik bleef ademen…voelen…aanwezig zijn. Toen er weer wat ruimte in mijn keel kwam, heb ik zelfs mijn gitaar gepakt en een liedje gespeeld en gezongen. Waardoor er weer méér ruimte kwam. Dat voelde zó bekrachtigend voor mezelf…

Ik blijf!

Ik blijf!

Ik blijf!

Toen mij tijdens een mooie ceremonie later die dag werd gevraagd om mijn plek in te nemen in de buitencirkel, ging ik helemaal naar binnen en kon ik ten diepste voelen bereid te zijn om deze plek in te nemen. Daar volledig ‘JA’ tegen te zeggen. Ook al wist ik niet wat dat precies inhield, wat de vorm zou zijn, ik voelde een overgave en vertrouwen. Een enorme kracht in mijzelf werd aangeboord. Als ik zoek naar de juiste woorden kom ik eerst bij strijdlust en vechtkracht uit, maar dat dekt de lading niet…omdat het niet ergens tégen was, maar juist vóór…het was echt een OERkracht, diep uit de aarde, diep uit mijn bekken, diep verbonden met mijn hart en heel diep verbonden met mijn zusters, zusterschap, onze voormoeders en het collectieve vrouwelijk veld. Een enorme bereidheid om mijn plek vol in te nemen, daar helemaal ‘JA’ tegen te zeggen.

Het diepe weten dat er NATUURLIJK plek is voor mij. Dat ik er NATUURLIJK bij hoor. Dat ik NATUURLIJK niet vertrek. Dat mijn plek mijn plek is en dat ik niet een beetje twijfelachtig zal gaan staan en aan niemand toestemming zal vragen om mijn plek in te nemen. Het is immers MIJN PLEK. Er is niemand die mij wel of geen toestemming kan geven die plek in te nemen. Mijn LEVEN te LEVEN.

En misschien gaat dit een beetje snel, maar nogmaals, ik wil niet in het verhaal (en toen, en toen…) gaan. Maar na dit hele proces werd ik vervolgens uitgenodigd om weer terug te stappen in de cirkel, om één van de vrij gekomen plekken in de binnencirkel weer in te nemen (en dus níet in de buitencrikel plaats te nemen). Dit was eerst een moment verwarrend, toen zag ik langskomen dat ik er voor kon kiezen in een oud verhaal van manipulatie, bespeeld worden of niet vertrouwen te geraken, maar er was niets in mij dat daar op aanhaakte, dus die gedachte heb ik voorbij laten gaan. En toen moest ik zacht glimlachen…en heb ik blij en heel bewust mijn plek in de cirkel weer ingenomen.

Maar wat een verschil…want nu kwam dit nieuw verkregen bewustzijn mee. Nu kwam de diepe bereidheid om míjn plek in te nemen mee. En nam ik vol mijn plek in, op een manier zoals ik die niet had kunnen innemen zonder deze reis!

Door zo verbonden te zijn met de oerkracht, kon ik mijn plek innemen vanuit mijn grote HARTsverlangen om bij deze sistercirkel aan te sluiten! Dus níet vanuit behoeftigheid…! Niet vanuit het zoeken naar bevestiging (mag ik er wel zijn, is er wel plek voor mij? hoor ik er wel bij? ben ik goed genoeg?). Met die behoeftigheid is natuurlijk niet iets mis… Als ik die zou afwijzen, zou ik mijn innerlijk kind afwijzen. Nou, dat brengt je altijd nog verder van huis…;-) Maar het is de uit onzekerheid voortkomende behoeftigheid van het kleine meisje in mij. En daar mag ik zélf voor zorgen, in een veilige omgeving, waar alles welkom is om gevoeld en aangekeken te worden: een veilige bedding van zusters.

What a ride… Ik voelde me als door een draaikolk opgezogen en vervolgens ergens op een strand weer uitgespuugd…om daarna verwonderd om me heen te kijken waar ik terecht ben gekomen…een heerlijke plek met verwarmende, koesterende zonnestralen, een bruisende, krachtige zee en wuivende palmbomen, wat een vrijheid en levensenergie! 🙂

Later zei een lieve zuster uit deze cirkel tegen mij: wat ben je toch moedig. En ik antwoordde: ‘Ja…., ik dacht….oké, ik ga wel weer dood.’ Want dat is hoe het voelt, doodsangst…het is een stukje sterven. Om vervolgens opnieuw herboren te worden.

Dank aan alle lieve moedige zusters die bereid zijn een beetje te sterven om weer herboren te worden. En zo steeds krachtiger onze plek in te nemen!