Leven…what a ride!

Al weer 9 jaar geleden..! Na bijna 4 jaar in Bolivia te hebben gewoond…kwam ik 9 jaar geleden terug naar Nederland. Met Oscar die toen bijna 2 jaar was en 2 maanden zwanger van Myrthe. Leven…what a ride!

Deze foto raakt me… natuurlijk vanwege die lieve Oscar met zijn knalblauwe ogen en blonde koppie. Maar ook vanwege de liefde, helderheid, openheid en kracht die ik in mijn eigen ogen zie…

Leven…what a ride…in Bolivia

Wetende hoe ontzettend eenzaam ik me in Bolivia heb gevoeld. De strijd die ik daar heb geleverd…overleven op zoveel vlakken…het huwelijk met de vader van Oscar en Myrthe…laat ik het er maar op houden dat we het donkerste en de grootste pijnen in elkaar naar boven hebben gehaald.

Heel lang ben ik daar doorgegaan, steeds wéér over mijn grenzen gegaan, omdat ik zó graag wilde dat mijn kinderen zouden opgroeien met hun vader én moeder. En vanwege mijn eigen grote verlangen, om samen te zijn als gezin…

Totdat het kwartje viel en alles 180° draaide…maar dít was niet het thuis dat ik voor mijn kinderen en mijzelf wenste! Ik wilde een veilig, liefdevol en respectvol thuis creëren…met heel veel plezier! In zo’n omgeving wilde ik mijn kinderen laten opgroeien. Niet op deze plek…

Toen was er geen andere optie meer dan terug te keren naar Nederland. Naar het vertrouwde Utrecht en naar mijn familie en vriendinnen. Thuis….

Wetende dat mijn kinderen daardoor zonder een fysiek aanwezige vader zouden opgroeien…

Leven…what a ride…in Nederland

Terug in Nederland was het uiteraard ook niet meteen een gespreid bedje…we hebben de eerste maand op drie verschillende plekken gewoond, voordat we neerstreken op de vierde plek, in het huisje in Utrecht waar we drie jaar gewoond hebben. De doofheid van Oscar werd vastgesteld, hij moest geopereerd worden, Myrthe werd geboren en we leerden basis gebarentaal. Financieel was het een uitdaging.

Maar oh wat was ik dankbaar! Voor alle steun die ik ontving, voor mijn vriendinnen, voor de warme douche, mijn mamafiets waarop ik heel Utrecht door crosste met een kind achterop en een kind voorop.

En dan nu deze foto te zien, de blik in mijn ogen te zien, zo open en ook kwetsbaar, zo moedig…de leeuwin die gaat en doet wat nodig is! Met heel veel vallen en opstaan.

Terug naar Nederland, met de vrouwen, mis hermanas (zusters), uit Bolivia in mijn hart (hierover later meer). Het was ook een lieve zuster die deze foto nam toen ze afscheid kwam nemen…

Inmiddels is er een liefdevol, warm en veilig thuis, met veel plezier! En stroomt mijn liefde voor het land Bolivia én de Spaanse taal ook weer vrij.

Leven…. What a ride!

Wil je je ook gesteund weten door andere vrouwen? Thuiskomen in een Vrouwencirkel? Dat kan! Een paar keer per jaar organiseer ik Vrouwencirkels rond een thema en er ieder jaar start er een Vrouwenjaarcirkel. Welkom!